Het Grote Conflict door Ellen White

maar eindelik nam de vrees voor de vlammen de overhand, en stemde hij erin toe, de verrader van zijn
broederen te worden. Voorafgegaan van de hostie, en door een stoet van priesters, wie- rookdragers,
monniken en soldaten omgeven, trok Morin, de koninklike speurder, met de verrader langzaam en zwijgend
door de straten van de stad. De demonstratie was schijnbaar ter ere van het “heilige sakrament,” een
boetedoening voor de belediging, die door de Protestanten aan de mis was aangedaan. Maar onder de praal
van deze optocht lag een dodelik doel verborgen. Tegenover het huis van een Lutheraan aangekomen, gaf
de verrader een teken, doch er werd geen woord gesproken. De processie hield stil, men trad het huis binnen,
de familie werd eruit gesleept en geketend, en de ellendige troep ging verder om naar nieuwe slachtoffers te
zoeken. “Geen huis, groot of klein, zelfs niet de scholen van de Universiteit van Parijs, werd gespaard. . . .
Morin deed de gehele stad sidderen. . . . “Het was een schrikbewind.”
De slachtoffers werden onder wrede martelingen ter dood gebracht, daar er bepaald gelast was, het
vuur laag te houden, om hun doodsangst te verlengen. Maar ze stierven als overwinnaars. Hun
standvastigheid bleef ongeschokt, hun vrede onbewolkt. Hun vervolgers, niet bij machte om hun onwrikbare
standvastigheid te doen wankelen, gevoelden, dat ze de nederlaag leden. “De schavotten werden in al de
wijken van 1 D’Aubigné, ” History of the Reformation in the Time of Calvin,” boek 4, kap. 10. Parijs
opgericht, en het verbranden geschiedde op achtereenvolgende dagen; het doel hiervan was om de schrik
van de ketterij te verspreiden door de terechtstelling over een langere tijd uit te strekken. Het evangelie trok
hier echter in het einde voordeel uit. Geheel Parijs werd in staat gesteld om te zien, wat soort van mensen de
nieuwe meningen konden voortbrengen. Er was geen preekstoel, die aan de brandstapel van de martelaar
gelijk stond. De kalme vreugde, die het aangezicht van deze mensen verhelderde, wanneer ze . . . naar de
plaats van de terechtstelling gevoerd werden, hun heldemoed, als de vreselike vlammen rondom hen
opstegen, hun zachtmoedige vergiffenis van het ondergane leed, veranderden in niet weinig gevallen toorn
in medelijden, en haat in liefde, en pleitte met onweerstaanbare welsprekendheid voor het evangelie.”
De priesters, die erop bedacht waren, de volkswoede op het hoogste punt te houden, strooiden de
vreselikste aanklachten tegen de Prostesanten uit. Ze werden beschuldigd van samengespannen te hebben
om de Katholieken te vermoorden, de regering omver te werpen, en de koning te doden. Niet het geringste
bewijs kon aangevoerd worden om deze beweringen te staven. Toch zouden deze boze voorspellingen in
vervulling treden; echter onder zeer verschillende omstandigheden, en door oorzaken van een
tegenovergesteld karakter. De wreedheden, welke aan de onschuldige Protestanten door de Katholieken
werden aangedaan, hadden een schrikkelike wederwraak ten gevolge, en brachten in de volgende eeuwen
hetzelfde lot over de koning, zijn regering en onderdanen, als ze voorspeld hadden; maar het werd door
ongelovigen en pausgezinden teweeg gebracht. Het was niet de vestiging, maar de onderdrukking van het
Protestantisme, welke drie honderd jaren later zulke vreselike onheilen over Frankrijk zou brengen.
Achterdocht, wantrouwen en angst heersten nu onder alle standen van de maatschappij. Bij de
algemene beroering kwam er aan de dag, hoe diep de Lutherse leer wortel had ge- schoten in de harten van
148