Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 23: Wat is het Heiligdom?
De tekst, die boven alle andere de hoeksteen en voor- naamste steunpilaar van het Advent-geloof had
uitgemaakt, was de verklaring: “Tot twee duizend en drie honderd avonden en morgens, dan zal het
heiligdom gerechtvaardigd worden.” Dit waren woorden, waarmede alle gelovigen in de spoedige
wederkomst van de Heer zeer vertrouwd waren. Op duizenden lippen leefde deze voorzegging als het
wachtwoord van hun geloof. Allen gev—elden, dat hun heerlikste verwachtingen en best gekoesterde hoop
afhingen van de gebeurtenissen, die daarin voorspeld werden. Er was aangetoond, dat deze profetiese dagen
in de herfst van 1844 zouden eindigen. Tezamen met de rest van de Christenwereld geloofden de Adventisten
toen, dat de aarde, of een deel ervan, het heiligdom was. Ze verstonden, dat de rechtvaardiging van het
heiligdom de loutering van de aarde door het vuur van de laatste, grote dag was, en dat die gebeurtenis bij
de wederkomst van de Heer zou plaats vinden. Vandaar dat ze tot het besluit kwamen, dat Christus in 1844
naar de aarde zou terugkeren.
Maar de vastgestelde tijd was verstreken, en de Heer was niet verschenen. De gelovigen wisten, dat
Gods woord niet kon feilen; er moest een vergissing zijn in hun verklaring van de profetie; maar waar lag
de fout ? Velen hakten ijlings de knoop door door te ontkennen, dat de 2300 dagen in 1844 eindigden.
Hiervoor kon geen reden aangegeven worden, behalve dat Christus niet gekomen was op de tijd, waarop ze
Hem verwacht hadden. Ze beweerden, dat, indien de profetiese dagen in 1844 geëindigd waren, Christus op
die tijd teruggekeerd zou zijn om het heiligdom te rechtvaardigen door de loutering van de aarde door vuur;
en dat de dagen dus niet geëindigd konden zijn, omdat Hij niet gekomen was.
Deze gevolgtrekking aan te nemen, betekende, van de vorige berekening van de profetiese tijdperken
af te zien. Er was bevonden, dat de 2300 dagen begonnen waren, toen het bevel van Arthaxerxes om
Jeruzalem te herstellen en op te bouwen, in de herfst van 457 v. C., van kracht werd. Dit tot uitgangspunt
nemende, was er volkomen overeenstemming in de toepassing van al de gebeurtenissen, in de verklaring
van dat tijdperk van Dan. 9:25-27 voorspeld. Negen en zestig weken, de eerste 483 van de 2300 jaren,
moesten tot aan de Messias, de Gezalfde, reiken; en de doop van Christus en Zijn zalving door de Heilige
Geest in 27 n. C. klopten volkomen met die berekening. In het midden van de zeventigste week zou de
Messias uitgeroeid worden. Drie en een half jaar na Zijn doop werd Christus gekruist, in de lente van 31 n.
C. De zeventig weken, of 490 jaren, behoorden in het biezonder aan de Joden. Aan het einde van dat tijdperk
verzegelde het volk Zijn verwerping van de Christus door de vervolging van Zijn discipelen, en keerden de
apostelen zich tot de Heidenen, 34 jaren n. C. Daar de eerste 490 jaren van de 2300 toen geëindigd waren,
bleven er 1810 jaren over. Van 34 n. C. strekken 1810 jaren tot 1844. “Dan,” zei de engel, “zal het heiligdom
gerechtvaardigd worden.” Al de voorafgaande kenmerken van de profetie waren onbetwistbaar vervuld
geworden op de vastgestelde tijd.
274