Het Grote Conflict door Ellen White

op, en lopen er even geredelik in, als waren ze geblinddoekt. Het was Gods doel, dat de verstandelike
vermogens van de mens beschouwd zouden worden als een gift van zijn schepper, en in de dienst van de
waarheid en gerechtigheid zouden worden gebruikt; maar wanneer trots en eerzucht gekoesterd worden, en
de mensen hun eigen theorieën boven Gods woord stellen, kan verlichting meer kwaad doen dan
onwetendheid. Aldus zal de valse wetenschap van de tegenwoordige tijd, die het geloof in de Bijbel
ondermijnt, zich even voordelig bewijzen tot bereiding van de weg voor de aanname van het pausdom met
zijn aantrekkelike vormen, als het onthouden van kennis de weg baande voor Zijn verheffing in de
Middeleeuwen.
In de bewegingen, welke tans in de Verenigde Staten aan de gang zijn, om staatsondersteuning te
verkrijgen voor de instellingen en gebruiken van de kerk, volgen de Protestanten de voetstappen van de
pausgezinden. Neen, nog meer, ze openen de deur voor het pausdom om in het Protestantse Amerika het
oppergezag te herwinnen, dat het in de Oude wereld verloren heeft. En wat deze beweging van nog meer
gewicht maakt, is het feit, dat gedwongen Zondagviering het voornaamste doel is, dat men zich voorstelt,—
een gebruik, dat zijn oorsprong in Rome gehad heeft, en hetwelk Rome aangeeft als een teken van zijn gezag.
Het is de geest van het pausdom,— de geest van gelijkvormigheid aan wereldse gebruiken, de eerbied voor
menselike overleveringen boven de geboden Gods,— die de Protestantse kerken heeft doortrokken, en er ze
toe leidt, om de Zondag te verheffen, gelijk het pausdom dat van tevoren gedaan heeft.
Indien de lezer de werktuigen wenst te kennen, welke in de strijd, die spoedig te komen staat, gebruikt
zullen worden, behoeft hij slechts na te gaan, wat de geschiedenis opgetekend heeft aangaande de middelen,
die Rome in vervlogen eeuwen voor hetzelfde doel heeft aangewend. Indien hij wenst te weten, hoe
pausgezinden en Protestanten verenigd met hen zullen handelen, die hun leerstellingen verwerpen, laat hem
dan letten op de geest, die Rome geopenbaard heeft tegenover de Sabbat en de verdedigers daarvan.
Koninklike edikten, algemene vergaderingen en kerkelike instellingen, door de wereldlike macht
gesteund, vormden de ladder, waarlangs het heidense feest zijn ereplaats in de Christelike wereld bereikt
heeft. De eerste publieke maatregel, waardoor het houden van de Zondag verplichtend werd gesteld, was de
wet, door Konstantijn uitgevaardigd.1 Dit edikt eiste, dat de stedelingen op “de eerbiedwaardige dag van de
zon” zouden rusten, maar stond landlieden toe, hun veldarbeid voort te zetten. Ofschoon het in werkelikheid
een heidense wet was, werd hij door de keizer van kracht gemaakt, nadat hij in naam het Christendom had
aangenomen.
Daar het koninklike bevelschrift niet voldoende de plaats van het Goddelik gezag bleek in te nemen,
kwam Eusebius, een bisschop, die de gunst van vorsten zocht, en die de biezondere vriend en vleier van
Konstantijn was, met de bewering voor de dag, dat Christus de Sabbat op de Zondag had overgezet. Geen
enkele tekst uit de Schrift werd aangegeven om de nieuwe leer te bewijzen. Eusebius erkent er onbewust
385