Het Grote Conflict door Ellen White

Toch verwierp Karel willens en wetens de waarheden, die Luther had blootgelegd. “Ik ben vast
besloten, het voorbeeld van mijn voorvaderen te volgen,“3 schreef de vorst. Hij had besloten, dat hij
het pad der gewoonte niet verlaten zou, zelfs niet om in de weg van de waarheid en gerechtigheid te
wandelen. Omdat zijn voorvaderen het gedaan hadden, zou ook hij het pausdom ondersteunen, met al zijn
wreedheid en verderf. Dat was de stelling, die hij innam, alle licht verwerpende boven wat zijn voorvaderen
gehad hadden, of alle plichten verzakende, die zij niet hadden volbracht.
Er zijn er velen in deze tegenwoordige tijd, die op dezelfde wijze aan de gebruiken en overleveringen
van hun vaderen hangen. Wanneer de Heer hun meer licht schenkt, weigeren ze het aan te nemen, daar het
niet aan hun vaderen geschonken was, en die het dus niet aangenomen hadden. Wij nemen niet dezelfde
plaats van onze vaderen in; gevolgelik zijn onze plichten en verantwoordelikheden niet dezelfde als de hunne.
God kan het niet goedkeuren, dat wij op het voorbeeld van onze vaderen zien tot vaststelling van onze
plichten, in plaats van het Woord der waarheid voor onszelven te onderzoeken. Onze verantwoordelikheid
is groter dan die van onze voorvaderen. We zijn rekenschap verschuldigd van het licht, dat zij ontvangen
hebben, en dat op ons als erfenis is overgegaan; en we zijn eveneens rekenschap verschuldigd van het
meerdere licht, dat nu uit Gods woord op ons schijnt.
Christus zei van de ongelovige Joden: “Indien Ik niet gekomen ware en tot hen gesproken had, ze
hadden geen zonde; maar nu hebben ze geen voorwendsel voor hun zonde.” Dezelfde Goddelike kracht had
door Luther tot de keizer en de vorsten van Duitschland gesproken. En terwijl het licht uit Gods woord
uitstraalde, pleitte Zijn Geest met velen in die vergadering voor de laatste maal. Gelijk Pilatus, eeuwen
tevoren, door trots en volksgunst zijn hart tegen de Verlosser van de wereld liet sluiten; evenals Felix de
boodschapper van de waarheid bevende bad: “Voor ditmaal ga heen; en als ik gelegener tijd zal hebben
bekomen, zo zal ik u tot mij roepen;” gelijk de trotse Agrippa beleed: “Ge beweegt me bijna, een Christen
te worden,“ en zich toen afkeerde van de uit de hemel gezonden boodschap,— zo had Karel V., gehoor
gevende aan de stem van wereldse trots en staatkunde, besloten, het licht van de waarheid te verwerpen.
Geruchten van plannen tegen Luther werden overal verspreid, en veroorzaakten grote
opgewondenheid in de stad. De hervormer had zich veel vrienden verworven, welke, de ver- raderlike
wreedheid van Rome tegen allen, die zijn verdorvenheid durfden blootleggen, kennende, zich voornamen,
dat hij niet zou opgeofferd worden. Honderden edelen verbonden zich om hem te beschermen. Niet weinigen
spraken openlik schande van de keizerlike boodschap, als zijnde een machteloze onderwerping aan de
heersende macht van Rome. Aan de tuinhekken van de huizen, en op publieke plaatsen werden plakkaten
aangeplakt, sommige waarvan Luther veroordeelden, en andere die Luther ondersteunden. Op een van deze
waren eenvoudig de veelbetekende woorden van de grote Wijze geschreven: “Wee u, land! welks koning
een kind is.” De geestdrift van het volk door geheel Duitschland ten gunste van Luther overtuigde zowel de
106