Het Grote Conflict door Ellen White

Toch streefde Luther bij zoveel en zo grote ontmoediging vastbesloten naar die hoge standaard van
zedelike en ver-standelike voortreffelikheid, waartoe zijn hart zich voelde aangetrokken. Hij dorstte naar
kennis, en zijn ernstige en praktiese aanleg leidde er hem toe, meer te haken naar het ware en nuttige, dan
naar het opvallende en oppervlakkige. Toen hij op achttienjarige leeftijd te Erfurt naar de universiteit ging,
verkeerde hij in een betere positie, en waren zijn vooruitzichten gunstiger dan in zijn kinderjaren. Zijn
ouders hadden zich door vlijt en nijverheid een goed bestaan verworven, en waren nu in staat, hem alle
nodige ondersteuning te geven. Ook waren door de invloed van verstandige vrienden de ongunstige gevolgen
van zijn vroegere opleiding enigszins verminderd.
Hij legde er zich op toe, de beste schrijvers te bestuderen, zich ijverig hun diepste gedachten
toeëigenende, en zich de wijsheid van de wijzen tot zijn eigen makende. Zelfs onder de harde tucht van zijn
vorige leermeesters had hij reeds vroeg blijken gegeven van zich te zullen onderscheiden; en onder gunstige
invloed kwam zijn verstand tot snelle ontwikkeling. Een goed geheugen, een levendige verbeelding, grote
redeneerkracht en onvermoeide ijver plaatsten hem al spoedig onder de beste van zijn medestudenten.
Verstandelike tucht bracht zijn begrip tot rijpheid, en deelde hem een werkzaamheid van geest en scherpte
van opvatting mede, die hem op de strijd van zijn leven voorbereidden.
De vreze des Heren woonde in het hart van Luther, stelde hem in staat, zijn doel standvastig voor
ogen te houden, en leidde hem tot diepe nederigheid voor God. Het gevoel van afhankelikheid van Gods
hulp bleef hem immer bij; en hij verzuimde niet, iedere dag met gebed te beginnen, terwijl hij in zijn hart
onophoudelik smeekte om leiding en steun. “Goed bidden,” zei hij dikwels, “is meer dan de halve studie.”
Op zekere dag de boeken in de universtiteits bibliotheek doorzoekend, ontdekte Luther een Latijnse Bijbel.
Zulk een boek had hij nooit tevoren gezien. Hij wist niet, dat het bestond. Hij had gedeelten uit de
Evangelieën en de Brieven gehoord, die bij de openbare godsdienstoefening aan het volk voorgelezen
werden, en meende, dat die de gehele Bijbel uitmaakten. Nu zag hij voor de eerste maal het gehele Woord
van God. Met een gemengd gevoel van ontzag en verwondering sloeg hij de heilige bladen om; met versnelde
polsslag en een kloppend hart las hij met eigen ogen de woorden des levens, slechts nu en dan ophoudende
om uit te roepen: “O, of- God me zulk een boek voor mijzelf wilde schenken!”1 Engelen des hemels stonden
aan zijn zijde, en lichtstralen van Gods troon openbaarden de schatten der waarheid aan zijn verstand. Hij
was altijd bevreesd geweest om God te beledigen, maar nu overmeesterde hem de diepe overtuiging van zijn
toestand als zondaar sterker dan ooit tevoren.
Een ernstige begeerte om van de zonde vrij te komen en vrede met God te vinden, leidde hem er ten
laatste toe, in een klooster te gaan, en zich aan het monnikeleven te wijden. Hier werd hem het laagste werk
aangewezen, en moest hij van huis tot huis bedelen. Hij was op die leeftijd, waarop men het meest behoefte
heeft aan achting en waardering; en deze lage arbeid kwetste zijn natuurlik gevoel diep; maar hij ver-droeg
de vernedering geduldig, gelovende, dat die wegens zijn zonden een noodzakelikheid was.
77