Het Grote Conflict door Ellen White

en wreedste slavernij veroordeeld worden. De beminden des Heren zullen jammer- like dagen doorbrengen,
met ketenen geboeid, achter gevangenistralies gesloten, gevonnisd om te worden gedood, sommigen
schijnbaar verlaten om in donkere en akelige kerkerholen van honger om te komen. Geen menselik oor staat
open voor hun gekerm; geen mensehand is gereed om hen te helpen.
Zal de Heer Zijn volk in die ure van beproeving vergeten? Heeft Hij de getrouwe Noach vergeten,
toen de oordelen de wereld troffen door de vloed? Heeft Hij Lot vergeten, toen het vuur van de hemel
nederkwam om de steden van de vlakte te verteren? Heeft Hij Jozef vergeten, door afgodedienaars in
Egypte omringd? Heeft Hij Elia vergeten, toen Izebels eed hem dreigde met het lot van de Baälspriesters ?
Heeft Hij Jeremia vergeten in de donkere en sombere put van zijn gevangenhuis ? Heeft Hij de drie
jongelingen in de vurige oven vergeten, of Daniël in de leeuwekuil?
“Doch Zion zegt: De Heer heeft mij verlaten, en de Heer heeft mij vergeten. Kan ook een vrouw haar
zuigeling vergeten, dat ze zich niet ontfermen zou over de zoon van haar schoot? Ofschoon deze vergaten,
zo zal Ik u toch niet vergeten. Zie Ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd.” De Heer der heirscharen
zegt: “Die ulieden aanraakt, die raakt Zijn oogappel aan.”
Vijanden mogen hen in de gevangenis werpen, toch kunnen de muren van de gevangenis de gemeenschap
tussen hun zielen en Christus niet afsnijden. Hij, die al hun zwakheid ziet, en al hun beproevingen kent, staat
boven alle aardse machten; en engelen zullen tot hen komen in eenzame kerkers, en hun licht en vrede uit
de hemel brengen. De gevangenis zal als een paleis zijn, want de helden des geloofs wonen daar, en de
sombere muren zullen verlicht worden door hemelse glans, gelijk in de kerker te Filippi, toen Paulus en Silas
te middernacht baden en lofliederen zongen.
Gods oordelen zullen diegenen treffen, die trachten Gods volk te verdrukken en te verdelgen. Zijn
grote lankmoe-digheid over de goddelozen verstout hen in hun overtreding; doch hun straf is niet minder
zeker en vreselik, omdat die lang is uitgesteld. “De Heer zal zich opmaken, gelijk op de berg Perazim; Hij
zal beroerd zijn, gelijk in het dal van Gibeon, om Zijn werk te doen, Zijn werk zal vreemd zijn; en om Zijn
daad te doen, Zijn daad zal vreemd zijn.” Voor onze genadige God is de daad van strafoefening een vreemde
daad. “Zo waarachtig als Ik leef, spreekt de Heer, Heer, zo Ik lust heb in de dood van de goddeloze.” De
Heer is “barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid, . . . die de
ongerechtigheid en overtreding en zonde vergeeft.” Toch zal Hij “geenszins de schuldige onschuldig houden.”
“De Heer is lankmoedig, doch van grote kracht, en Hij houdt de schuldige geenszins onschuldig.”
Door vreselike dingen in gerechtigheid zal Hij het gezag van Zijn vertreden wet handhaven. De
gestrengheid van de vergelding, die de overtreder wacht, laat zich beoordelen naar ‘s Heren huivering om
het recht uit te voeren. Het volk, dat Hij zo lang verdraagt, en dat Hij niet slaan zal, totdat het de mate van
zijn ongerechtigheid in Gods schatting gevuld heeft, zal eindelik de beker der wraak drinken, waar geen
422