Het Grote Conflict door Ellen White

Het verschijnen van de Schriften bracht ontzetting over de hoofden van de kerk. Ze stonden nu
tegenover een werk-kracht, groter dan die van Wycliffe,— een macht, waartegen hun wapenen hen weinig
zouden baten. Er was te dien tijde in Engeland geen wet, die het gebruik van de Bijbel verbood, want hij was
tevoren nooit in de landstaal gepubliceerd. Zodanige wetten werden later ingevoerd, en krachtdadig
toegepast. Middelerwijl, trots de pogingen van de priesters, was er een tijd lang gelegenheid voor de
verspreiding van het Woord van God.
Opnieuw smeedden de pauselike leiders een samenzwering, om de stem van de hervormer tot zwijgen
te brengen. Drie gerechtshoven achter elkander dagvaardden hem tot verantwoording, doch zonder gevolg.
Eerst verklaarde een synode van bisschoppen, dat zijn geschriften ketters waren, en de jonge koning, Richard
II, tot hun zijde overhalende, verkregen ze een koninklik bevel, dat allen naar de gevangenis verwees, die
aan de veroordeelde leerstellingen zouden vasthouden.
Wycliffe beriep zich van de synode op het Parlement; daagde onbevreesd de priesterschap voor de
volksvertegenwoordiging, en eiste een hervorming van de vreselike misbruiken, welke de kerk goedkeurde.
Met overtuigende kracht schilderde hij de kuiperijen en verdorvenheden van de pauselike zetel. Bij zijn
vijanden heerste verslagenheid. Wycliffe’s vrienden en ondersteuners waren gedwongen geweest, toe te
geven, en men had reden gehad om te vertrouwen, dat de hervormer zelf op zijn oude dag, alleen en zonder
vrienden, zich buigen zou voor het verenigde gezag van kroon en mijter. Doch in stede daarvan zagen de
pausgezinden zich verslagen. Het Parlement, wakker geschud door Wycliffe’s hartroerend beroep, herriep
het besluit ter vervolging, en nog eenmaal was de hervormer vrij.
Een derde maal werd hij terechtgesteld, en ditmaal voor de hoogste geestelike rechtbank in het
koninkrijk. Hier kon geen gunst bewezen worden aan ketterij. Hier eindelik zou Rome zegevieren, en het
werk van de hervormer aan een eind komen. Alzo dachten de pausgezinden. Indien ze maar hun doel konden
bereiken, zou Wycliffe gedwongen worden om zijn leer af te zweren, of zou het hof slechts verlaten om de
vuurdood te ondergaan. Doch Wycliffe herriep niets,hij wilde niet huichelen. Onbevreesd handhaafde hij
wat hij geleerd had, en weerlegde de beschuldigingen van zijn vervolgers. Zichzelf, zijn positie, en de
gelegenheid vergetend, daagde hij zijn hoorders voor de rechtbank Gods, en woog hun drogredenen en
misleidende leringen in de balans van de eeuwige waarheid. De kracht van de Heilige Geest was in de
raadzaal voelbaar. Gods wondermacht hield de hoorders in beslag. Ze schenen geen kracht te hebben om de
plaats te verlaten. Als pijlen uit de pijlkoker des Heren, drongen de woorden van de hervormer in hun harten.
De beschuldiging van ketterij, die ze tegen hem hadden ingebracht, wierp hij met overtuigende kracht op
henzel- ven terug. Hoe,— zo vroeg hij hen,— durfden ze hun dwalingen verspreiden? Handelswaar te maken
van de genade Gods, ter wille van winstbejag?
55