Het Grote Conflict door Ellen White

voorbijgegaan.”3 Het vuur, waardoor de goddelozen verteerd worden, zuivert de aarde. Ieder spoor van de
vloek wordt weggevaagd. Geen eeuwig brandende hel zal de vreselike gevolgen van de zonde aan de
verlosten in herinnering brengen.
Er blijft slechts één herinnering over: onze Heiland zal altijd de merken van Zijn kruisiging blijven
dragen. Op Zijn gewond hoofd, in Zijn zijde, Zijn handen en voeten, zijn de enigste sporen merkbaar van
het wrede werk, dat de zonde heeft gewrocht. De profeet zegt, Christus in Zijn heerlikheid aanschouwende:
“Hij had hoornen aan Zijn hand (kanttekening: heldere stalen uit zijn zijde), en aldaar was Zijn sterkte
verborgen.” In die doorstoken zijde, vanwaar de bloedstroom vloeide, die de mens met God verzoende,—
daarin ligt de heerlikheid van de Heiland, aldaar is “Zijn sterkte verborgen.” “Machtig om te verlossen,”
door het offer van de verlossing, had Hij dientengevolge de kracht om gericht te houden over hen, die Gods
genade hebben veracht. En de tekenen van Zijn vernede-ring zijn Zijn hoogste eer; de eeuwigheid door zullen
de wonden van Golgotha Zijn lof verkondigen, en Zijn macht vertellen.
“Gij, schaapstoren, gij, Ofel van de dochter Zions! tot u zal komen, ja daar zal komen de vorige
herschappij.” De tijd is gekomen, waarnaar de heiligen met verlangen hebben uitgezien, sinds het vlammend
zwaard het eerste paar uit Eden bande,— de tijd voor “de verkregene verlossing.” De aarde, die
oorspronkelik aan de mens tot koninkrijk gegeven was, en door hem in handen van de Satan verraden, en
die zo lang door de machtige vijand beheerst is geworden, is door het grote verlossingsplan hersteld. Alles,
wat door de zonde verloren was, is nu teruggebracht. “Alzo zegt de Heer . . . die de aarde geformeerd, en die
gemaakt heeft; Hij heeft hem bevestigd; Hij heeft hem niet geschapen, dat hij ledig zou zijn, maar heeft hem
geformeerd, opdat men daarin wonen zou.” Gods oorspronkelik plan met het scheppen van de aarde is nu
vervuld, daar hij tot eeuwige verblijfplaats van de verlosten gemaakt is. “De rechtvaardigen zullen de aarde
er- felik bezitten, en in eeuwigheid daarop wonen.”4
De vrees van de toekomstige erfenis te stoffelik te laten schijnen, heeft er velen toe gebracht, de
waarheden te ver- geesteliken, die er ons eigenlik toe moeten leiden, hem als ons tehuis te beschouwen.
Christus verzekerde Zijn discipelen, dat Hij wegging om woningen voor hen te bereiden in het huis van de
Vader. Zij, die de leer van Gods woord aannemen, zullen niet geheel en al onwetend zijn aangaande de
hemelse verblijfplaats. En toch: “Hetgeen het oog niet heeft gezien, en het oor niet heeft gehoord, en in het
hart van de mens niet is opgeklommen, heeft God bereid voor die, die Hem liefhebben.”1 Mensetaal schiet
te kort om het loon van de rechtvaardigen te beschrijven. Slechts diegenen zullen het weten, die het
aanschouwen zullen. Geen eindig verstand kan de heerlikheid van het Paradijs Gods innemen.
In de Bijbel wordt de erve van de verlosten een vaderland genoemd. Daar voert de hemelse herder
Zijn kudde tot de fonteinen van levende wateren. De boom des levens geeft, iedere maand zijn vruchten, en
de bladeren van de boom zijn tot genezing van de volken. Daar zijn altijd- vloeiende stromen, helder als
454