Het Grote Conflict door Ellen White

De aanhangers van Rome waren verslagen; hun zaak verscheen in een uiterst ongunstig licht. Ze
zochten hun macht te handhaven, niet door zich op de Schriften te beroepen, maar 1 D’Aubigné, boek 7,
kap. 8. door hun toevlucht te nemen tot dreigementen,Rome’s onfeilbaar argument. De woordvoerder van
de Rijksdag sprak: “Indien ge niet terugtrekt, zullen de keizer en de staten van •het keizerrijk overgaan tot
de overweging, hoe ze met een hardnekkige ketter handelen moeten.” Luthers vrienden, die met grote
vreugde naar zijn nobele verdediging geluisterd hadden, beefden bij deze woorden; maar de doktor zelf zei
kalm: “Moge God mijn helper zijn, want ik kan niets terugtrekken.”
Hem werd gelast, zich uit de Rijksdag te verwijderen, terwijl de vorsten samen beraadslaagden. Men
gevoelde, dat er een grote krisis gekomen was. Luthers volhardende weigering om zich te onderwerpen zou
eeuwen lang invloed op de geschiedenis van de kerk kunnen hebben. Er werd besloten, hem nog één
gelegenheid te geven om terug te trekken. Voor de laatste maal werd hij in de vergadering binnengebracht.
Andermaal werd hem de vraag gedaan, of hij zijn leerstellingen wilde afzweren. “Ik heb geen ander antwoord
te geven,” sprak hij, “dan ik reeds gegeven heb.” Het was duidelik, dat beloften noch dreigementen hem
konden overhalen, om voor het gezag van Rome het hoofd te buigen.
De pauselike leiders waren vertoornd dat hun macht, die koningen en edelen had doen beven, aldus
zou veracht worden door een eenvoudige monnik; ze verlangden hem hun woede te doen gevoelen door hem
ten dode toe te martelen. Maar Luther, zijn gevaar inziende, had hen allen met Christelike waardigheid en
kalmte toegesproken. Zijn woorden waren vrij geweest van trots, drift, en verkeerde voorstelling. Hij had
zichzelf, en de groten, die hem omringden, vergeten, en gevoelde slechts, dat hij in de tegenwoordigheid
was van Eén, oneindig ver boven pausen, prelaten, koningen en keizers verheven. Christus had door Luthers
getuigenis gesproken met een macht en grootheid, die voor het ogenblik vriend en vijand met ontzag en -
verwondering vervulden. Gods Geest was tegenwoordig geweest in dat koncilie, en had zich doen gevoelen
in de harten van de rijksgroten. Verscheidene vorsten erkenden stoutmoedig de rechtvaardigheid van Luthers
zaak. Velen waren van de waarheid overtuigd; maar bij sommigen waren de ontvangen indrukken niet
blijvend. Er was nog een andere klasse, die op dat ogenblik hun overtuiging niet uitspraken, maar die, na de
Schriften voor zichzelven onderzocht te hebben, onversaagde steunpilaren van de Hervorming werden.
De keurvorst Frederik had angstig uitgezien naar Luthers verschijning v——r de Rijksdag, en met
diepe ontroering had hij naar zijn rede geluisterd. Met vreugde en trots was hij getuige geweest van de moed,
de flinkheid, en tegenwoordigheid van geest van de doktor, en zijn besluit om hem te ver-dedigen werd
vaster dan ooit. Hij vergeleek de partijen, die tegenover elkander stonden, en zag, dat de wijsheid van pausen,
koningen en prelaten te niet gedaan was door de macht van de waarheid. Het pausdom had een nederlaag
geleden, die gevoeld zou worden onder alle volken en in alle eeuwen.
104