Het Grote Conflict door Ellen White

De toestand van de ongelovige Joden stelt de toestand van de zorgelozen en ongelovigen onder de
naamchristenen voor, die eigenwillig onbekend zijn met het werk van onze barmhartige Hogepriester. In de
zinnebeeldige eredienst moest al het volk van Israël zich om het heiligdom scharen, wanneer de hogepriester
het heilige der heiligen binnenging, en ze moesten op de plechtigste wijze hun zielen voor God
verootmoedigen, opdat ze vergiffenis van hun zonden mochten erlangen, en niet van de vergadering
afgesneden worden. Van hoeveel meer gewicht is het dan niet in deze tijd van het tegenbeeld van de grote
verzoendag, dat wij het werk van onze Hogepriester verstaan, en weten, welke plichten er van ons gevraagd
worden.
De waarschuwingen, die God in barmhartigheid zendt, kunnen niet ongestraft verworpen worden. In
Noachs tijd werd er een boodschap uit de hemel aan de wereld gezonden, en hing de zaligheid van de mensen
af van de wijze, waarop ze met die boodschap handelden. Daar ze de waarschuwing verwierpen, werd Gods
Geest aan het zondige geslacht onttrokken, en kwamen ze om in de wateren van de vloed. In Abrahams tijd
hield de barmhartigheid op te pleiten met de schuldige inwoners van Sodom, en werden allen, behalve Lot
met zijn vrouw en twee dochters, verteerd door het vuur, dat van de hemel nederdaalde. Evenzo was het in
de dagen van Christus. Gods Zoon sprak tot de ongelovige Joden van dat geslacht: “Ziet, uw huis wordt u
woest gelaten.”1 Ziende op de laatste dagen, verklaart dezelfde Oneindige Macht om-trent hen, die “de liefde
der waarheid niet aangenomen hebben, om zalig te worden:“—“Daarom zal God hun zenden een kracht der
dwaling, dat ze de leugen zouden geloven; opdat ze allen veroordeeld worden, die de waarheid niet geloofd
hebben, maar een welbehagen hebben gehad in de ongerechtigheid.”2 Wanneer ze de leer van Zijn Woord
verwerpen, trekt God Zijn Geest terug, en geeft hen over aan de dwalingen, die ze liefhebben.
Maar Christus treedt nog steeds tussenbeide voor de mens, en licht wordt gegeven aan hen, die het
zoeken. Ofschoon dit in het eerst niet door de Adventisten werd verstaan, werd het hun later duidelik, toen
de teksten, die hun ware toestand bepalen, zich voor hen begonnen te ontvouwen. Het verstrijken van de tijd
in 1844 werd gevolgd door een tijdperk van grote beproeving voor hen, die zich nog aan het Advent-geloof
vastklemden. Hun enige uitkomst, wat betreft het tot zekerheid komen van hun ware toestand, was het licht,
dat hun aandacht bij het hemelse heiligdom bepaalde. Sommigen verzaakten hun geloof in hun vroegere
berekening van de profetiese tijdperken, en schreven de machtige invloed van de Heilige Geest, die met de
Advent- beweging was gepaard gegaan, aan menselike of sataniese werkingen toe. Een andere klasse hield
zich standvastig aan de overtuiging, dat de Heer hen in hun vroegere ondervinding geleid had; en terwijl ze
wachtten en waakten en baden, om Gods wil te leren kennen, zagen Matth. 23:38. 2 Thess. 2:10-12. ze, dat
hun grote Hogepriester een ander werk der bediening op zich genomen had; en Hem in het geloof volgende,
begonnen ze zich een begrip te vormen van het sluitingswerk van de kerk. Ze hadden een helderder inzicht
in de boodschappen van de eerste en de tweede engel, en waren bereid om de plechtige waarschuwing van
de derde engel van Openbaring 14 zelven te ontvangen, en die aan de wereld af te geven
289