Het Grote Conflict door Ellen White

niet langer slechts een monnik of professor, maar de gezaghebbende heraut van de Bijbel. Hij was als een
herder geroepen om Gods kudde te weiden, die hongerde en dorstte naar de waarheid. Hij verklaarde met
beslistheid, dat de Christenen geen andere leerstellingen behoorden aan te nemen, dan die gegrond waren op
het gezag van de Heilige Schriften. Deze woorden raakten aan het wezenlike fondament van de pauselike
oppermacht. Ze bevatten het levensbeginsel van de Hervorming.
Luther zag het gevaar in, van menselike theorieën boven Gods Woord te stellen. Onbevreesd viel hij
de spekulatieve ongelovigheid van de geleerden aan, en stelde zich tegen de wijsbegeerte en godgeleerdheid,
wier invloed zo lang het volk beheerst had. Hij verklaarde, dat zulke studieën niet alleen geen waarde hadden,
maar verderfelik waren, en trachtte het verstand van zijn hoorders van de valse redeneringen van de
wijsgeren en godgeleerden naar de eeuwige waarheden te leiden, die de profeten en apostelen aan het licht
hebben gebracht.
Kostbaar was de boodschap, die hij bracht aan de begerige scharen, welke aan zijn lippen hingen.
Nooit hadden ze zulke woorden gehoord. De blijde tijding van des Heilands liefde, de verzekering van
vergeving en vrede door Zijn verzoenend bloed, verheugde hun harten en vervulde hen met onvergan- kelike
hoop. Te Wittenberg was een licht ontstoken, waarvan de stralen de uiterste delen van de aarde zouden
beschijnen, en dat in helderheid zou toenemen tot het einde der tijden.
Maar licht en duisternis kunnen niet samengaan. Tussen waarheid en dwaling bestaat een
onverzoenlike strijd. Om de ene op te houden en te verdedigen, moet de andere aangevallen en
nedergeworpen worden. Onze Heiland zelf verklaarde: “Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het
zwaard.” Luther zei enige jaren na het begin van de Hervorming: “God leidt mij niet, Hij drijft me voort,
Hij voert me verder; ik ben geen meester over mijzelf. Ik zou gaarne in rust leven, maar word in het midden
van oproer en omwenteling geworpen.” Nu stond hij op het punt van in de strijd ingewikkeld te worden.
De Roomse Kerk had een handelswaar gemaakt van de genade Gods. De tafelen van de wisselaarsm3
waren naast de altaren opgezet, en de lucht weergalmde van het geschreeuw van de kopers en verkopers.
Onder het voorwendsel van gelden te verzamelen voor de bouw van de Sint Pieterskerk te Rome, werden er
in het publiek aflaten voor de zonden te koop aangeboden op gezag van de paus. Met de prijs van misdaden
zou er een kerk gebouwd worden voor Gods eredienst,— de hoeksteen gelegd met het loon der
ongerechtigheid. Maar dezelfde middelen, die aangewend werden tot Rome’s verheffing, brachten de
doodsteek toe aan zijn macht en grootheid. Het was dit, dat de vastberadenste en voorspoedigste van Rome’s
vijanden verwekte, en aanleiding gaf tot de strijd, die Rome’s troon schokte, en de drievoudige kroon op het
hoofd van de paus deed wankelen.
80