Het Grote Conflict door Ellen White

maar zacht en aangenaam gemaakt worden voor beschaafde oren. Aldus worden de namen van deftige
zondaren op de kerkregisters geplaatst, en zonden, die in de mode zijn, bedekt onder een schijn van
godzaligheid.
Een van de voornaamste wereldse tijdschriften zegt, doelende op de tegenwoordige verhouding,
waarin degenen, die voorgeven Christenen te zijn; tot de wereld staan: “Ongemerkt heeft de kerk toegegeven
aan de geest van de eeuw, en de vormen van godsdienstoefening ingericht naar de nieuwerwetse behoeften.”
“De kerk bedient zich nu inderdaad van alles, wat helpen kan om de godsdienst aantrekkelik te maken.” Een
schrijver in de Nieuw-York Independent spreekt over het Methodisme, zoals het tans is, als volgt: “De
scheidslijn tussen het Goddelike en ongodsdienstige is overgegaan in een soort van halfschaduw, en ijverige
mannen aan beide kanten trachten alle onderscheid tussen hun handelwijzen en genotzucht uit te wissen.”
“De populariteit van de godsdienst leidt er zeer sterk toe om het aantal te doen aangroeien van hen, die zich
van de voordelen ervan wensen te verzekeren, zonder zijn verplichtingen eerlik op zich te nemen.”
Howard Crosby zegt: “Het is een zaak, die de allergrootste bezorgdheid verwekt, dat de kerk van
Christus, zo als wij die aanschouwen, zo weinig beantwoordt aan wat de Heer met de kerk voorgehad heeft.
Juist zoals de Joden vanouds door gemeenzame omgang met de afgodiese volken hun harten van God lieten
afkeren, ... zo laat Jezus’ kerk, door een bedriegelike verstandhouding met de ongelovige wereld, tans de
Goddelike regelen van zijn innerlik leven varen, geeft zich over aan de verderfelike gewoonten van een
Christelike maatschappij, en maakt gebruik van argumenten en komt tot besluiten, welke aan de openbaring
Gods vreemd zijn, en alle wasdom in genade bepaald tegenhouden.”
In deze vloed van wereldsgezindheid en genotzucht zijn zelfverloochening en zelfopoffering bijna
geheel en al ver-loren gegaan. “Sommigen van de mannen en vrouwen, die tans in de kracht van hun leven
zijn in onze kerken, hebben als kinderen geleerd, opofferingen te maken, ten einde in staat te zijn om iets
voor Christus te geven of te doen.” Maar “als er nu gelden nodig zijn, . . . moet niemand opgeroepen worden
om te geven. O neen! houdt een bazaar, tableaux,- een nagemaakte gerechtshofzitting, maakt een
oudheidkundig soepee, of geeft iets te eten,— zolang het maar iets is om de mensen genoegen te verschaffen.”
Gouverneur Washburn van Wisconsin verklaarde in zijn jaarlikse boodschap, 9 Jan. 1873: “Er
schijnen bepaald wetten nodig te zijn om de scholen uit te roeien, waar dobbelaars gemaakt worden. Die
scholen bestaan overal. De kerk zelfs (ongetwijfeld zonder het te weten) helpt somtijds het werk van de
duivel aan. Prijskonserten, prijsonder- nemingen, en dobbel partijtjes, somtijds ten behoeve van
godsdienstige of liefdadige, maar dikwels ook voor minder prijzenswaardige doeleinden, loterijen,
prijspaketten, en zo verder, zijn zo vele manieren om geld te krijgen, waar geen waarde voor gegeven wordt.
Er is niets zo zedebedervend of opwindend, in het biezonder voor jongelieden, als het verkrijgen van geld
of goed zonder arbeid. Daar mensen van fatsoen aan dergelijke kansondernemingen meedoen, en hun
257