Het Grote Conflict door Ellen White

In vele gevallen werd de bode der waarheid niet weer gezien. Hij was naar andere landen gereisd; hij
sleet zijn verdere levensdagen in de een of andere onbekende gevangenis, of wellicht bleekte de zon zijn
beenderen op de plaats, waar hij voor de waarheid getuigenis had afgelegd. Maar de woorden, welke hij had
nagelaten, konden niet vernietigd worden. Ze deden hun werk in de harten van de mensen; en de gezegende
vruchten zullen eerst in het oordeel ten volle bekend worden.
De Waldenziese zendelingen drongen het rijk van Satan binnen, en de machten der duisternis gordden
zich aan tot groter waakzaamheid. De vorst des kwaads bespiedde iedere poging, die er gedaan werd om de
waarheid te verbreiden, en wekte vrees in de harten van zijn dienaren. De pauselike leiders zagen een teken
van gevaar voor hun zaak in de arbeid van deze nederige reizigers. Indien ze het licht der waarheid toelieten,
onverhinderd te schijnen, zou het de zware wolken van dwaling, waarin de mensen gehuld waren, wegvagen;
het zou de zielen van de mensen naar God alleen heenwijzen, en ten laatste de oppermacht van Rome
verstoren.
Het bestaan alleen van dit volk, dat zich aan het geloof van de oude kerk hield, was reeds een gedurig
getuigenis voor de afval van Rome, en lokte daarom de bitterste haat en vervolging uit. Hun weigering om
de Schriften af te geven was eveneens een oorzaak van ergernis, die Rome niet verdragen kon. Het besloot,
hen van de aarde te verdelgen. Nu werden de vreselikste kruistochten tegen Gods volk in hun woonplaatsen
in de bergen begonnen. Inkwisiteuren werden uitgezonden om hen op te sporen, en het toneel van de
onschuldige Abel voor de moordzuchtige Kaïn vallende, werd menigmaal herhaald.
Onophoudelik werden hun vruchtbare landerijen verwoest, en hun woningen en godshuizen vernield,
zodat waar eenmaal de bloeiende velden en woonplaatsen van een schuldeloos, nijverig volk geweest waren,
er niets dan een woestijn overbleef. En gelijk het roofdier wilder wordt door de smaak van bloed, zo
ontvlamde ook de woede van de pausgezinden tot groter hevigheid door het lijden van hun slachtoffers. Vele
van die getuigen voor een zuiver geloof werden over hun bergen heengedreven, en tot de dood toe nagejaagd
in de val leien, waar ze zich verborgen hadden, omsloten door grootse wouden en rotsspitsen. Er kon geen
beschuldiging ingebracht worden tegen het zedelik karakter van deze verbannen klasse van mensen. Zelfs
hun vijanden verklaarden, dat ze een vredelievend, stil en vroom volk waren. Hun ene overtreding was, dat
ze God niet wilden dienen volgens de wil van de paus. En voor deze misdaad werden ze blootgesteld aan
iedere vernedering, belediging en marteling, die mensen of duivelen konden bedenken.
Toen Rome op zekere tijd vast besloten was, de gehate sekte uit te roeien, werd er door de pausm
een bul of geschrift uitgevaardigd, waarin ze als ketters veroordeeld en aan slachting prijs gegeven werden.
Ze werden niet beschuldigd als luiaards, of als oneerlik, of onordelik in gedrag; maar er werd verklaard, dat
ze een vertoning van vroomheid en heiligheid maakten, die “de schapen van de ware kudde” verleidde.
Daarom was het, dat de paus bevel gaf, “dat de boosaardige en verachtelike sekte van die kwaaddoeners”,
46