Het Grote Conflict door Ellen White

Luther was nog steeds een getrouwe zoon van de Roomse kerk, en dacht er niet aan, dat hij ooit iets
anders zou zijn. In Gods voorzienigheid werd hij ertoe geleid, Rome te bezoeken. Hij reisde te voet, en
bracht de nachten door in de kloosters langs de weg. In een zeker klooster in Italië stond hij verbaasd over
de rijkdom, de pracht en de weelde, die hij aantrof. Begiftigd met een prinselik inkomen, leefden de
monniken in prachtige vertrekken, kleedden zich in de rijkste en kostbaarste klederen, en gingen te gast aan
een overvloedige dis. Met pijnlike aandoeningen vergeleek Luther dit toneel met de zelfverloochening en de
ontbering van zijn eigen leven. Verbijstering kwam over zijn ziel.
Eindelik aanschouwde hij in de verte de stad van de zeven heuvelen. Met diepe ontroering wierp hij
zich ter aarde, uitroepende: “Heilig Rome, ik groet u!”1 Hij nam zijn intrek in de stad, bezocht de kerken,
luisterde naar de wonderlike verhalen van priesters en monniken, en nam deel aan al de vereiste ceremonieën.
Overal zag hij tonelen, die hem met verbazing en afschuw vervulden. Hij zag dat er verdorvenheid heerste
onder alle klassen van de geestelikheid. Hij hoorde de prelaten onkuise grappen maken, en ontzette zich over
hun vreselike ongebondenheid, zelfs onder de mis. Wanneer hij zich onder de monniken en burgers mengde,
vond hij losbandigheid en onmatigheid. Waarheen hij zich ook wendde, trof hij in plaats van heiligheid
bandeloosheid aan. “Het is ongelofelik,” schreef hij, “welke zonden en afschu- welikheden te Rome
bedreven worden; ze moeten gezien en aangehoord worden, om er geloof aan te kunnen slaan. Het is z—
erg, dat men gewoon is te zeggen: ‘Indien er een hel is, moet Rome er op gebouwd zijn. Het is een afgrond,
waaruit alle zonden voortkomen.’”1
In een dekreet had de paus juist in die tijd aflaat beloofd aan een ieder, die op zijn knieën dè “Pilatus
trap” zou opklimmen, van welke gezegd werd, dat onze Heiland hem was afgeklommen toen hij de Romeinse
gerechtszaal uitging, en die op wonderdadige wijze van Jeruzalem naar Rome over- geplaatst was. Luther
klom op zekere dag in volle toegewijd- heid deze trap op, maar hoorde plotseling een stem als een donderslag,
die tot hem scheen te zeggen: “De rechtvaardige zal uit het geloof leven.” Hij sprong op, en haastte zich
met schaamte en afschuw weg van de plaats. Die tekst verloor nooit zijn macht over zijn ziel. Van die tijd af
zag hij duide- liker dan ooit tevoren de valsheid in van het vertrouwen op mensewerken tot zaligheid, en de
noodzakelikheid van een onwrikbaar geloof in de verdiensten van Christus. Zijn ogen waren geopend, om
nooit weer gesloten te worden voor de valsheid van het pausdom. Toen hij zijn gelaat van Rome afkeerde,
had hij ook zijn hart ervan afgekeerd, en van die tijd af werd de klove wijder, totdat hij alle verbintenis met
de pauselike kerk verbrak.
Na zijn terugkeer uit Rome ontving Luther van de universiteit te Wittenberg de graad van Doktor in
de Godgeleerdheid. Nu was hij vrij, gelijk nooit tevoren, om zich aan de Schriften te wijden, die hij liefhad.
Hij had een plechtige gelofte gedaan, dat hij al de dagen van zijn leven Gods Woord zorgvuldig zou
onderzoeken en het met getrouwheid prediken, en niet de gezegden en leerstellingen van de pausen. Hij was
79