Het Grote Conflict door Ellen White

De beambte, die aangesteld was om in Duitschland de aflaathandel te bezorgen — Tetzel genaamd
— was schuldig bevonden aan de laagste vergrijpen tegen de samenleving en tegen de wet van God; maar,
aan de straf op zijn misdaden ontkomen zijnde, werd hij gebruikt om de onbeschaamde handelsplannen van
de paus te helpen uitvoeren. Met grote schaamteloosheid uitte hij de schandelikste leugens, en vertelde
wonderlike verhalen om een onwetend, lichtbewogen en bijgelovig volk te misleiden. Hadden ze Gods
Woord gehad, ze zouden niet op die wijze bedrogen geworden zijn. Het was om hen onder het beheer van
het pausdom te houden, ten einde de macht en weelde van zijn eerzuchtige leiders te doen aangroeien, dat
de Bijbel van hen was weggehouden.
Wanneer Tetzel een stad binnentrok, ging er een boodschapper v——r hem uit, die aankondigde: “De
genade Gods en van de heilige vader is v——r uw poorten.” En het volk verwelkomde de godlasterende
huichelaar, alsof hij God zelf geweest was, die uit de hemel tot hen was nedergekomen. De gruwelike handel
werd in de kerk gedreven, waar Tetzel de kansel beklom, en de aflaten prees als de kostbaarste gift van God.
Hij verklaarde, dat krachtens zijn certifikaten van vergiffenis, al de zonden, die de koper later zou wensen
te begaan, vergeven zouden zijn, en dat “berouw zelfs niet noodzakelik is.” Meer nog, hij verzekerde zijn
hoorders, dat de aflaten niet alleen bij machte waren om de levenden te redden, maar ook de doden; dat op
hetzelfde ogenblik, dat het geld op de bodem van zijn kist zou rinkelen, de ziel voor wie het betaald was, uit
het vagevuur bevrijd zou zijn, en de hemel binnengaan.
Toen Simon de tovenaar de apostelen geld aanbood, om hun de macht om wonderen te doen af te
kopen, antwoordde Petrus hem: “Uw geld zij met u ten verderve, omdat ge gemeend hebt, dat de gave Gods
door geld verkregen wordt.”4 Maar Tetzels aanbod werd door duizenden gretig aangenomen. Goud en
zilver vloeide in zijn schatkist. Een zaligheid, die met geld gekocht kon worden, was gemakkeliker te
verkrijgen dan die waartoe berouw, geloof, en ijverige pogingen vereist werden om de zonde te wederstaan
en te overwinnen.
De leer van de aflaten was door geleerde en vrome mannen in de Roomse Kerk tegengestaan en er
waren er velen, die geen geloof hechtten aan voorwendselen, welke zo zeer in strijd waren met bet verstand
zowel als de openbaring. Geen prelaat durfde zijn stem tegen deze goddeloze handel verheffen, maar de
harten van de mensen begonnen beroerd en onrustig te worden, en velen vroegen met bezorgdheid, of God
niet door het een of andere middel tussen beide zou treden, om Zijn kerk te reinigen.
Luther, hoewel nog streng katholiek, werd met afschuw vervuld over de lasterlike aanmatigingen van
de aflaat- venters. Velen in zijn eigen gemeente hadden bewijzen van vergiffenis gekocht, en begonnen al
spoedig tot hun leraar te komen, om hun verschillende zonden te belijden, vergiffenis verwachtende, niet
omdat ze berouw hadden en zich wensten te beteren, maar op grond van de aflaat. Luther weigerde hun
absolutie, en waarschuwde hen, dat tenzij ze berouw gevoelden en een ander leven leidden, ze in hun zonden
81