Het Grote Conflict door Ellen White

geloofden, hun laatste waarschuwing aan de wereld gegeven; en verwachtende spoedig overgezet te worden
in het gezelschap van hun Goddelike Meester en de engelen des hemels, hadden ze zich grotendeels van hen,
die de boodschap niet aannamen, teruggetrokken. Met innig verlangen hadden ze gebeden: “Kom, Heer
Jezus, ja kom haastiglik.” Maar Hij was niet gekomen. En nu de zware last van de zorgen en de moeiten van
het leven weer op te nemen, en de hoon en scherts van een spottende wereld te verdragen, was een zware
geloofs- en geduldsbeproeving.
Toch was deze teleurstelling niet zo groot als die, welke de discipelen ondervonden ten tijde van
Christus’ eerste komst. Toen Jezus zegevierend Jeruzalem binnenreed, geloofden Zijn volgelingen, dat Hij
op het punt stond om de troon van David te bestijgen, en Israël van zijn verdrukkers te verlossen. Vol hoop
en blijde verwachting trachtten ze elkander voorbij te streven in huldebetoon aan hun Koning. Velen
spreidden hun klederen als een tapijt op Zijn pad, of strooiden de bladerrijke takken van palmen v——r Hem
uit. In hun uitbundige vreugde stemden ze in met het blijde gejuich: “Hosanna aan de Zoon van David.”
Toen de Fari- zeën, verontrust en verwoed door dit vreugdebetoon, van Jezus verlangden, dat Hij Zijn
discipelen zou bestraffen, antwoordde Hij: “Indien dezen zwijgen, zullen de stenen haast roepen.” De
profetie moest vervuld worden. De discipelen voerden Gods plan uit; toch zou een bittere teleurstelling hun
ten deel vallen. Slechts een paar dagen verstreken, en ze waren getuigen van de smartelike dood van de
Heiland, en legden Hem in het graf. Hun verwachtingen waren in geen enkel opzicht verwezenlikt geworden,
en hun hoop stierf met Jezus. Niet voordat hun Heer zegevierend uit het graf te voorschijn trad, bemerkten
ze, dat alles in de profetieën was voorspeld geworden, en “dat Christus moest lijden en opstaan uit de doden.”
Vijf honderd jaren vroeger had de Heer bij monde van de profeet Zacharia verklaard: “Verheug u
zeer, gij dochter Zions! juich, gij dochter Jeruzalems! Ziet, uw koning zal komen, rechtvaardig, en Hij is een
Heiland; arm en rijdende op een ezel, en op een veulen, een jong van een ezelin.” Indien de discipelen
hadden beseft, dat Christus zich op weg naar Zijn terechtstelling en dood bevond, ze zouden die profetie
niet hebben kunnen vervullen. Op dezelfde wijze vervulde Miller en zijn metgezellen een profetie, en gaven
een boodschap, waarvan de Schrift voorspeld had, dat hij aan de wereld moest gegeven worden, maar die ze
niet zouden hebben kunnen geven, indien ze de profetieën volkomen hadden verstaan, hun teleurstelling
aangevende, en daarbij nog een verdere boodschap bevattende, die aan al de volken gepredikt moest worden,
voordat de Heer zou komen. De boodschappen van de eerste en de tweede engel werden ter rechter tijd
gegeven en volbrachten het werk, dat God er mede voor had.
De wereld had toegezien, verwachtende, dat het gehele Adventisten stelsel ineen zou vallen, indien
de tijd verstrijken, en Christus niet verschijnen zou. Maar terwijl er velen onder sterke verleiding hun geloof
opgaven, waren er sommigen, die standvastig bleven. De vruchten van de Ad- vent-beweging: de geest van
nederigheid en onderzoek van het hart, van onttrekking aan de wereld, en hervorming van het leven, die zich
aan het werk gepaard hadden,— getuigden, dat het uit God was. Ze durfden niet ontkennen, dat de kracht
270