Het Grote Conflict door Ellen White

Een gedeelte van de profetie van Ezechiël was almede een bron van kracht en troost voor de gelovigen:
“Wederom geschiedde het woord des Heeren tot mij, zeggende: Mense- kind! wat is dit voor een
spreekwoord, dat gijlieden hebt in het land Israëls, zeggende: De dagen zullen verlengd worden, en al het
gezicht zal vergaan? Daarom zeg tot hen, Alzo zegt de Heer Heer: ... De dagen zijn nabij gekomen, en het
woord van ieder gezicht. . . . Ik zal spreken; het woord, dat Ik zal spreken, zal gedaan worden! de tijd zal
niet meer uitgesteld worden.” “Die van het huis Israëls zeggen: Het gezicht, dat hij ziet, is voor vele dagen,
en hij profeteert van tijden, die verre zijn. Daarom zeg tot hen: Alzo zegt de Here Here: Geen van Mijn
woorden zullen meer uitgesteld worden; het woord, hetwelk Ik gesproken heb, dat zal gedaan worden.”
Zij, die in afwachting waren, verheugden zich, gelovende, dat Hij, die het einde van het begin weet,
de eeuwen overziende, en hun teleurstelling van te voren aanschouwende, hun woorden van bemoediging
en hoop gegeven had. Was het niet geweest, dat zulke gedeelten van de Schrift hun waren voorgekomen,
waarin ze vermaand werden om met lijdzaamheid te wachten, en standvastig te zijn in hun vertrouwen op
Gods woord, hun geloof zou hun in die moelike ure begeven hebben.
De gelijkenis van de tien maagden in Mattheüs 25 geeft eveneens de ondervinding van de Adventisten
aan. In Mattheüs 24 had Christus, in antwoord op de vraag van Zijn discipelen aangaande het teken van Zijn
toekomst en van de voleinding van de wereld, gewezen op enige van de belangrijkste gebeurtenissen in de
geschiedenis van de wereld en van de kerk gedurende de tijd, die er verlopen zou tussen Zijn eerste en tweede
komst; namelik, de verwoesting van Jeruzalem, de grote verdrukking van de kerk onder de heidense en
pauselike vervolgingen, de verduistering van zon en maan, en het vallen van de sterren. Daarna sprak Hij
van Zijn komst in Zijn koninkrijk, en gaf de gelijkenis, waarin de twee klassen van dienstknechten, die naar
Zijn verschijning uitzien, beschreven worden. Hoofdstuk 25 begint met de woorden: “Alsdan zal het
koninkrijk der hemelen gelijk zijn aan tien maagden.” Hier wordt de kerk van de laatste dagen beschreven,
dezelfde waarvan aan het slot van hoofdstuk 24 gesproken wordt. In deze gelijkenis wordt de ondervinding
van die kerk voorgesteld door hetgeen er bij een Oosterse bruiloft plaats vindt.
“Alsdan zal het koninkrijk der hemelen gelijk zijn aan tien maagden, welke haar lampen namen en
gingen uit, de bruidegom tegemoet. En vijf van haar waren wijzen, en vijf waren dwazen. Die dwaas waren,
haar lampen nemende, namen geen olie met zich. Maar de wijzen namen olie in haar vaten, met haar lampen.
Als nu de bruidegom vertoefde, werden ze allen sluimerig, en vielen in slaap. En te middernacht geschiedde
een geroep: Ziet, de bruidegom komt, gaat uit hem tegemoet.”
Men verstond, dat de komst van Christus, door de boodschap van de eerste engel aangekondigd,
voorgesteld werd door de komst van de bruidegom. De wijd verspreide hervorming onder de aankondiging
van Zijn spoedige wederkomst stemde overeen met het uitgaan van de maagden. In deze gelijkenis worden
er, evenals in die van Mattheüs 24, twee klassen voorgesteld. Allen hadden hun lampen, de Bijbel, genomen,
262