Het Grote Conflict door Ellen White

elijden. Mijn keurvor- stelike hoed en klederen zijn me minder kostbaar dan het kruis van Jezus Christus.”
Met die woorden schreef hij zijn handtekening neder. Een andere vorst sprak, terwijl hij de pen opnam:
“Indien de eer van mijn Heer Jezus Christus het eist, ben ik gereed, . . . mijn goederen en leven achter te
laten.” “Liever ontzeg ik mijzelf mijn onderdanen en staten, liever verlaat ik de grond van mijn vaderen met
een staf in de hand,” ging hij voort, “dan enige andere leer aan te nemen, dan die in deze Belijdenis vervat
is.” Zodanig was het geloof en de stoutmoedigheid van die Godsmannen.
De bepaalde tijd brak aan om voor de keizer te verschijnen. Karel V., op zijn troon gezeten, omringd
door de keurvorsten en prinsen, gaf de Protestantse hervormers gelegenheid, om zich uit te spreken. De
belijdenis van hun geloof werd voorgelezen. In die hoge vergadering werden de waarheden van het evangelie
duidelik uiteengezet, en de dwalingen van de pauselike kerk aangewezen. Met recht is die dag genoemd
geworden “de grootste dag van de Hervorming, en een van de roemrijkste in de geschiedenis van het
Christendom en het menselik geslacht. “
Slechts weinige jaren waren voorbijgegaan, sedert de monnik van Wittenberg te Worms alleen voor
de nationale raad stond. Nu stonden in zijn plaats de edelste en machtigste vorsten van het rijk. Het was
Luther verboden geworden, te Augsburg te verschijnen, maar hij was er tegenwoordig geweest met zijn
woorden en gebeden. “Ik tril van vreugde,” schreef hij, “dat ik dit uur heb mogen beleven, waarin Christus
in het openbaar beleden is door zulke hoogedele mannen, en in zulk een schitterende vergadering.” Hierin
is vervuld geworden wat de Schrift zegt: “Ik zal voor koningen spreken van uw getuigenissen. “2
In de dagen van Paulus werd het evangelie, voor hetwelk hij een gevangene was, op gelijke wijze
voor de vorsten en edelen van de keizerstad gebracht. Zo ook werd bij deze gelegenheid, “wat de keizer
verboden had van de kansel te prediken, in het paleis verkondigd; wat velen beschouwd hadden als niet
passend, dat dienstknechten er naar luisteren zouden, werd met verbazing door de meesters en heren van het
keizerrijk aangehoord. Koningen en hooggeplaatsten vormden het gehoor, gekroonde vorsten waren de
predikers, en de preek was de koninklike waarheid Gods.” “Sinds de dagen van de apostelen,” zegt een zeker
schrijver, “is er nooit een groter werk, een heerliker belijdenis gedaan.”
“Alles wat de Lutheranen gezegd hebben, is waar, en we kunnen het niet loochenen,” verklaarde een
pauselike bisschop. “Kunt ge met gezonde redenen de belijdenis van de keurvorst en zijn verbondenen
weerleggen?” vroeg een ander aan Doktor Eck. “Niet met de geschriften van de apostelen en profeten,” was
het antwoord; “maar met die van de Vaderen en de koncilieën wel.” “Ik versta dus,” hernam de vrager, “dat
volgens u de Lutheranen op de Schrift staan, en wij staan er buiten.” Sommige Duitse vorsten werden
gewonnen voor het hervormde geloof. De keizer zelf verklaarde, dat de Protestantse artikelen niets dan de
waarheid waren. De Belijdenis werd in vele talen overgezet, en door gans Europa verspreid, en is in volgende
eeuwen door miljoenen aangenomen als uitdrukking van hun geloof.
135