Het Grote Conflict door Ellen White

Nadat het vonnis uitgesproken was, begon de plechtigheid van de ontering. De bisschoppen
bekleedden hun gevangene met een priestermantel, en toen hij dit priesterlik gewaad aandeed, sprak hij:
“Onze Heer Jezus Christus werd een wit kleed aangedaan om Hem te honen, toen Herodus Hem v——r
Pilatus voerde.” Toen hij wederom aangemaand werd om terug te trekken, antwoordde hij, zich naar het
volk kerende: “Hoe zou ik dan de hemelen kunnen aanzien? Hoe zou ik mijn aangezicht kunnen vertonen
voor de scharen van mensen, aan wie ik het reine evangelie gepredikt heb? Neen; ik acht hun zaligheid meer
dan dit arme lichaam, dat nu ten dode bestemd is.” De kledingstukken werden een voor een afgenomen, en
iedere bisschop sprak een vloek uit, terwijl hij zijn deel van de plechtigheid uitvoerde. Ten slotte werd er
een hoed of puntig gevormde papieren mijter op zijn hoofd gezet, waarop vreselike figuren van duivels
geschilderd waren, en die tot opschrift droeg: “De Aartsketter.” “Met blijdschap zal ik deze kroon der
schande dragen om Uwentwil, o Heer Jezus, die voor mij een doornekroon gedragen hebt”, sprak hij.
Op die wijze uitgedost, “zeiden de prelaten: ‘Nu geven we uw ziel aan de duivel over.’ ‘En ik’, zei
Johannes Huss, opziende naar de hemel, ‘bevel mijn geest in Uw handen, o Heer Jezus, want Gij hebt mij
verlost.’ “ Hij werd tans aan de wereldlike macht overgegeven, en naar de plaats van terechtstelling
weggeleid. Een ontzaglike optocht volgde, honderden krijgslieden, priesters en bisschoppen in hun kostbare
kleding, en de inwoners van Constance. Toen hij aan de paal was gebonden, en alles gereed was om het vuur
aan te steken, werd de martelaar nog eenmaal vermaand om zich te redden door zijn dwalingen af te zweren.
“Welke dwalingen,” zei Huss, “zal ik herroepen? Ik weet niet, dat ik er aan één schuldig ben. Ik roep God
tot getuige, dat al wat ik geschreven en gepredikt heb, geweest is met het doel om zielen van de zonde en
het verderf te redden; en daarom zal ik met blijdschap die waarheid, die ik geschreven en gepredikt heb, met
mijn bloed bezegelen.”
Toen de vlammen om hem heen flikkerden, begon hij te zingen: “Jezus, gij Zone Davids, ontferm u
mijner,” en hield daarmede aan, totdat zijn stem voor altijd gestild was. Zelfs zijn vijanden waren getroffen
door zijn heldhaftig gedrag. Een ijverig pausgezinde sprak, de marteldood van Huss en die van Jérome, die
kort daarop volgde, beschrijvende: “Beiden bleven standvastig van ziel, toen hun laatste uur naderde. Ze
bereidden zich voor het vuur, alsof ze naar een bruiloft gingen. Ze uitten geen enkele smartkreet. Toen de
vlammen opstegen, begonnen ze gezangen te zingen; en de hevigheid van het vuur kon nauweliks een einde
maken aan hun gezang.”
Toen het lichaam van Huss geheel verteerd was, werd zijn as met de grond, waarop hij lag, verzameld
en in de Rijn geworpen, om alzo naar de Oceaan af te drijven. Zijn vervolgers verbeeldden zich in hun
opgeblazenheid, dat ze de waarheden, die hij had gepredikt, uitgeroeid hadden. Weinig vermoedden ze dat
de as, welke die dag naar de zee werd afgevoerd, zou zijn als zaad, in al de landen van de aarde gestrooid;
en dat hij in onbekende landen overvloedig vruchten zou dragen als getuigenis voor de waarheid. De stem,
die in de vergaderzaal te Constance gesproken had, verwekte een weerklank, die door al de volgende eeuwen
68