Het Grote Conflict door Ellen White

Uit het stille bidvertrek kwam de macht voort, die tijdens de Grote Hervorming de wereld in roer
zette. Daar zetten de dienstknechten des Heren met heilige kalmte hun voet op de rots van Zijn beloftenissen.
Tijdens de strijd te Augsburg “liet Luther niet na, elke dag drie uren in het gebed door te brengen, en dat nog
wel uren welke hij afnam van die het meest geschikt waren voor studie.” In de eenzaamheid van zijn kamer
hoorde men hem zijn ziel uitstorten voor God in woorden “vol aanbidding, vrees en hoop, gelijk als iemand
tot een vriend spreekt.” “Ik weet, dat Gij onze Vader zijt en onze God,” sprak hij, “en dat Gij de vervolgers
van Uw kinderen zult verstrooien; want Gij zijt zelf met ons in gevaar. Deze gehele zaak is de Uwe, en het
is alleen omdat Gij ons dwingt, dat wij er onze hand aan slaan. Verdedig ons dan, o Vader!”
Aan Melanchton, die verpletterd was onder de last van zorg en vrees, schreef hij: “Genade en vrede
in Christus! — In Christus, zeg ik, en niet in de wereld. Amen! Ik haat met een volkomen haat die overgrote
zorgen, die u verteren. Indien de zaak een onrechtvaardige is, geef hem dan op; indien de zaak rechtvaardig
is, waarom zouden we de beloften tot leugen maken van Hem, die ons beveelt zonder vrees te slapen? . . .
Christus zal zich voldoende bewijzen voor het werk van rechtvaardigheid en waarheid. Hij leeft, Hij regeert;
wat voor vrees kunnen we dan koesteren?”
God hoorde inderdaad naar het geroep van Zijn dienstknechten. Hij gaf prinsen en leraren genade en
moed om de waarheid te handhaven tegenover de vorsten der duisternis van deze wereld. De Heer zegt:
“Ziet, Ik leg in Zion een uiterste hoeksteen, die uitverkoren en dierbaar is, en die in Hem gelooft, zal niet
beschaamd worden.”2 De Protestantse hervormers hadden op Christus gebouwd, en de poorten van de hel
konden hen niet overweldigen.
137