Het Grote Conflict door Ellen White

Toch bereikte God Zijn eigen genadige bedoeling door toe te laten, dat de waarschuwing voor het
oordeel gegeven werd juist op de wijze, waarop dit geschiedde. De grote dag was nabij, en in Zijn
voorzienigheid werden de mensen getoetst door het stellen van een bepaalde tijd, ten einde hun te openbaren,
wat in hun harten sluimerde. De boodschap was bedoeld om de kerken te toetsen en te reinigen. Ze moesten
leren inzien, of hun genegenheid zich hechtte aan deze wereld, of aan Christus en de hemel. Ze gaven voor,
de Heiland lief te hebben; nu moesten ze hun liefde tonen. Waren ze bereid om hun wereldse verwachtingen
en eerzucht op te geven, en met blijdschap de wederkomst van hun Heer te verwelkomen ? De boodschap
was bedoeld om hen in staat te stellen, hun ware geestelike toestand in te zien; hij werd in genade gezonden
om hen op te wekken, de Heer met boetvaardigheid en nederigheid te zoeken.
Ook de teleurstelling, hoewel het gevolg van hun eigen verkeerd begrip van de boodschap, die ze
gaven, zou ten goede beschikt worden. Het zou de harten van hen, die voorgaven, dat ze de waarschuwing
aangenomen hadden, op de proef stellen. Zouden zij, wanneer de teleurstelling hen trof, hun ondervinding
roekeloos verzaken, en hun geloof in Gods woord laten varen? Of zouden ze trachten om met gebed en in
ootmoedigheid te ontdekken, waar ze de betekenis van de profetie hadden misverstaan? Hoe velen hadden
uit vrees, of in een eerste opwelling en opwinding gehandeld? Hoe velen waren niet ten volle toegewijd en
ongelovig? Grote scharen gaven voor, de verschijning des Heren lief te hebben. Wanneer ze geroepen
werden om de spot en hoon van de wereld, en de toets van uitstel en teleurstelling te doorstaan, zouden ze
dan het geloof opgeven? Wijl ze niet dadelik verstonden, waarom God aldus met hen handelde, zouden ze
daarom waar-heden verwerpen, die gestaafd werden door de duidelikste uitspraken van Zijn Woord?
Deze toets zou de kracht openbaren van hen, die met waarachtig geloof gehoorzaam waren geweest
aan hetgeen ze hielden, de leer van het Woord en de Geest Gods te zijn. Het zou hun het gevaar doen inzien,
gelijk alleen zulk een ondervinding dat kon, van de theorieën en uitleggingen van mensen aan te nemen, in
plaats van de Bijbel tot zijn eigen uitlegger te maken. De kinderen des geloofs zouden door verslagenheid
en smart, uit hun dwaling ontstaande, de vereiste terechtwijzing ontvangen. Ze zouden erdoor tot een
ernstiger onderzoek van het profetiese woord geleid worden. Ze zouden erdoor leren, het fondament, waarop
hun geloof rustte, nauwkeuriger te onderzoeken, en alles te verwerpen, hoe algemeen het ook door de
Christelike wereld aangenomen werd, wat niet gegrond was op de Schriften der waarheid.
Aan deze gelovigen zou, evenals aan de eerste discipelen, naderhand duidelik gemaakt worden, wat
aan hun verstand in de ure van beproeving duister had toegeschenen. Wanneer ze “het einde des Heren”
zouden zien, zouden ze weten, dat het plan der liefde, hetwelk Hij voor hen beraamd had, geregeld uitgewerkt
was, niettegenstaande de beproeving, die liet gevolg was van hun dwaling. Ze zouden door een zalige
ondervinding leren, dat Hij “zeer barmhartig is en een Ont- fermer;” en dat al Zijn paden “goedertierenheid
en waarheid zijn voor degenen die Zijn gebod en Zijn getuigeniss en bewaren.”
234