Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 30: Vijandschap tussen de Mens en Satan
“En Ik zal vijandschap zetten tussen u en deze vrouw, en tussen uw zaad en tussen haar zaad; datzelve
zal u de kop vermorzelen, en gij zult het de verzenen vermorzelen.” Het Goddelik vonnis, dat na de val van
de mens over Satan werd uitgesproken, was tevens een voorzegging, die al de eeuwen omsloot tot aan het
einde der dagen, en de grote strijd voorafschaduwde, waarin al de mensegeslachten, die op aarde zouden
leven, betrokken zouden worden.
God verklaart: “Ik zal vijandschap zetten.” Deze vijandschap bestaat van nature niet. Toen de mens
de God-delike wet verbrak, werd zijn natuur zondig, en was hij in overeenstemming, niet in tegenspraak,
met Satan. Van nature wordt er geen vijandschap gevoerd tussen de zondige mens en de bewerker van de
zonde. Beiden werden boos door afval. De afvallige heeft nooit rust, tenzij hij medegevoel en steun ontvangt
door overreding van anderen om zijn voorbeeld te volgen. Om deze reden verenigen gevallen engelen en
boze mensen zich in een bondgenootschap van wanhoop. Indien God niet op biezondere wijze tussenbeide
getreden was, zouden Satan en de mens zich verbonden hebben tegen de Hemel; en in plaats van vijandschap
te koesteren tegen Satan, zou het gehele mensegeslacht zich verenigd hebben in opstand tegen God.
Satan verleidde de mens tot zonde, evenals hij er engelen toe gebracht had om op te staan, namelik
om zich van medewerking te verzekeren in zijn strijd tegen de Hemel. Er bestond geen tweespalt tussen hem
en de gevallen engelen, wat hun haat tegen Christus betrof; terwijl er op alle andere punten onenigheid was,
waren ze vast verbonden in hun tegenstand tegen het gezag van de Heerser van het heelal. Maar toen Satan
de verklaring hoorde, dat er vijandschap zou bestaan tussen hemzelf en de vrouw, en tussen zijn zaad en
haar zaad, begreep hij, dat zijn pogingen om de menselike natuur te verlagen niet ongehinderd zouden blijven;
dat de mens door het ene of andere middel in staat gesteld zou worden om aan zijn macht weerstand te bieden.
Satans vijandschap is tegen het mensegeslacht ontstoken, omdat ze door Christus voorwerpen van
Gods liefde en barmhartigheid zijn. Hij wenst het Goddelik plan tot verlossing van de mens te verijdelen, en
God te onteren door Zijn handewerk van zijn schoonheid en reinheid te beroven; zijn doel is, droefenis in de
hemel te veroorzaken, en de aarde te vervullen met ellende en verwoesting. En hij wijst op al dit kwaad als
het gevolg van Gods werk in het scheppen van de mens. Het is de genade, die Christus aan de ziel schenkt,
welke in de mens vijandschap tegen Satan doet ontstaan. Zonder deze bekerende genade en vernieuwende
kracht zou de mens de gevangene van Satan blijven, een dienstknecht, immer bereid om hem te gehoorzamen.
Maar het nieuwe beginsel in de ziel doet strijd ontstaan, waar tot nu toe vrede heerste. De kracht, welke
Christus schenkt, stelt de mens in staat om zich tegen de tiran en indringer te verzetten. Wie er ook maar
gevonden wordt, die de zonde verafschuwt in plaats van lief te hebben, en de hartstochten tegengaat en
overwint, welke in hem hebben geheerst, die toont de werking van een beginsel, dat geheel en al van Boven
is.
339