Het Grote Conflict door Ellen White

van de Goddelike genade tot beoefening van vroomheid en deugd zouden worden geleid,” terwijl diegenen,
die tot eeuwige straf gedoemd waren, “niet bij machte waren om aan de Goddelike wet te gehoorzamen.”
Anderen, die zich evenzo aan de stelling hielden, “dat de uitverkorenen niet van de genade kunnen
vervallen of de Goddelike gunst verbeuren,” kwamen tot de nog schrikkeliker gevolgtrekking, dat “de boze
daden, die ze verrichten, niet wezenlik zondig zijn, noch moeten aangezien worden als hun schending van
de Goddelike wet, en dat er dientengevolge voor hen geen noodzaak bestaat, òf om hun zonden te. belijden,
—f om ze door berouw af te breken.” Derhalve verklaarden ze, dat zelfs een van de gruwelikste zonden,
“algemeen beschouwd als een ergerlike schending van de Goddelike wet, in het oog van God geen zonde
is,” wanneer die door een van de uitverkorenen bedreven wordt, “omdat het een van de nood- zakelike en
onderscheidende karaktertrekken van de uitver-korenen is, dat ze niets doen kunnen, dat òf Gode
onwelgevallig is, òf door de wet wordt verboden.”
Deze gruwelike leer is in beginsel dezelfde als de latere leer van populaire opvoeders en
godgeleerden,— dat er name- lik geen onveranderlike Goddelike wet, als standaard van wat recht is, bestaat,
maar dat de standaard van de zedeleer door de maatschappij zelf wordt aangegeven, en aanhoudend verandering
heeft ondergaan. Al zulke denkbeelden openbaren ingeving van dezelfde grote geest,— van hem,
die het waagde, zelfs onder de zondeloze bewoners van de hemel zijn werk te doen van te zoeken, de
rechtvaardige beperkingen van Gods wet omver te halen.
De leer dat Goddelike bepalingen het karakter van de mens onveranderlik vaststellen, had er velen
toe geleid, de wet Gods zo goed als te verwerpen. Wesley stelde zich standvastig tegen de dwaling van de
Antinomiaanse leraren, en toonde aan, dat deze leer, die tot Antinomianisme voerde, tegen de Schriften was.
“De zaligmakende genade Gods is aan alle mensen verschenen.” “Dit is goed en aangenaam voor God, onze
Zaligmaker, welke wil dat alle mensen zalig worden, en tot kennis van de waarheid komen. Want er is één
Middelaar Gods en der mensen, de mens Christus Jezus, die zichzelf gegeven heeft tot een rantsoen voor
allen.” De Geest Gods wordt vrijelik geschonken, ten einde iedereen in staat te stellen, de genademiddelen
aan te grijpen. Aldus “verlicht Christus, het waarachtige Licht, iedere mens, komende in de wereld.”1 De
mens mist de zaligheid door eigenwillige weigering van de gave des levens.
In antwoord op de stelling, dat bij de dood van Christus de voorschriften van de tien geboden met de
ceremoniële wet waren weggedaan, sprak Wesley: “De zedewet, in de tien geboden vervat, en door de
profeten als bindend voorgeschreven, heeft Hij niet weggedaan. Het doel van Zijn komst was niet, enig
gedeelte ervan te herroepen. Dit is een wet, die nooit kan gebroken worden, die ‘vaststaat als de getrouwe
getuige in de hemel.’ . . . Deze werd van het begin van de wereld ‘geschreven niet op stenen tafelen,’ maar
in de harten van alle mensekinderen, wanneer ze uit de handen van de Schepper voortkwamen. En hoezeer
ook de letters, eenmaal door de vinger Gods geschreven, nu in grote mate door de zonde onleesbaar zijn
172