Het Grote Conflict door Ellen White

te maken, waren er andere toevluchten nodig. Een ijverig voorstander van de Zondag, die tegen het einde
van de twaalfde eeuw de kerken van Engeland bezocht, werd door getrouwe getuigen voor de waarheid
tegengestaan; en zijn pogingen waren z— vruchteloos, dat hij enige tijd het land verliet, en op middelen
peinsde om zijn leer kracht bij te zetten.
Toen hij terugkeerde, was het ontbrekende verschaft, en het werk, dat hij daarna deed, gelukte hem
beter. Hij bracht een geschrift met zich mede, dat van God-zelf gezegd werd te komen, en het vereiste gebod
voor het houden van de Zondag bevatte, met vreselike bedreigingen om de onge- hoorzamen schrik aan te
jagen. Dit kostbare dokument — een even laag namaaksel als de instelling, die het moest ondersteunen —
werd gezegd uit de hemel gevallen, en te Jeruzalem gevonden te zijn, en wel op het altaar van de heilige
Simeon, op Golgotha. Maar in werkelikheid was het pauselik paleis te Rome de bron, waaruit het voortkwam.
Bedriegerijen en vervalsingen om de macht en de bloei van de kerk te bevorderen, zijn te allen tijde door de
pauselike priesterschap gewettigd.
Het geschrift verbood alle werk van de negende ure, d. i. drie uur, op Zaterdag namiddag, tot
zonsopgang op Maandag; en het gezag ervan werd verklaard door vele wondertekenen bevestigd te zijn. Er
werd gezegd, dat personen, die na het vastgestelde uur gewerkt hadden, door verlamming getroffen waren.
Een molenaar, die geprobeerd had zijn koren te malen, had een stroom bloed zien vloeien in plaats van meel,
en het molenrad was gaan stilstaan, hoewel er een sterke stroom water was. Een vrouw, die deeg in de oven
had gezet, vond het ongebakken, toen ze het er uit nam, ofschoon de oven zeer heet was. Een andere, die op
het negende uur het deeg klaar had om te bakken, maar die besloot het tot Maandag te laten overstaan,bevond
de volgende dag,dat het in broden veranderd, en door Goddelike kracht gebakken was. Een man, die na de
negende ure op Zaterdag brood had gebakken, zag er bloed uit komen, toen hij het de volgende morgen brak.
Door dergelijke bespot- telike en bijgelovige verdichtselen trachtten de voorstanders van de Zondag de
heiligheid ervan vast te stellen.
In Schotland, evenals in Engeland, werd er groter ontzag voor de Zondag bewerkt door er een deel
van de oude Sabbat aan te verbinden. Maar de tijd, die men eiste, dat hij gevierd zou worden, was
verschillend. Een edikt van de koning van Schotland verklaarde, dat “Zaterdag, van twaalf uur op de middag
af, heilig gerekend moest worden,” en dat niemand, van die tijd af tot Maandagmorgen toe, zich bezig mocht
houden met wereldse zaken. Doch niettegenstaande al de pogingen, om de heiligheid van de Zondag vast te
stellen, erkenden de pausgezinden zelven in het openbaar het Goddelik gezag van de Sabbat, en de menselike
oorsprong van de instelling, die zijn plaats had ingenomen. In de zestiende eeuw verklaarde een pau- selik
koncilie duidelik: “Laat alle Christenen eraan denken, dat de zevende dag door God geheiligd is, en
aangenomen en gehouden niet alleen door de Joden, maar door alle anderen, die belijden God te dienen;
ofschoon wij, Christenen, hun Sabbat in de dag des Heren veranderd hebben.” Zij, die de Goddelike wet
veranderden, wisten goed, wat ze deden. Ze plaatsten zich met beslistheid boven God.
387