Het Grote Conflict door Ellen White

heen gehoord zou worden. Huss was niet meer; maar de waarheden, waar hij zijn leven voor gegeven had,
konden nooit uitgeroeid worden. Zijn voorbeeld van geloof en standvastigheid zou scharen van volgelingen
bemoedigen om pal te staan voor de waarheid, al wachtten hun marteling en dood. Zijn terechtstelling had
aan de gehele wereld de schandelike wreedheid van Rome ten toon gesteld. De vijanden van de waarheid
hadden onbewust de zaak bevoordeeld, die ze tevergeefs trachtten te niet te doen.
Er moest nog een tweede brandstapel te Constance opgericht worden. Het bloed van een andere
getuige zou nog ter wille van de waarheid vloeien. Jérome had bij het afscheid nemen van Huss, toen deze
naar het koncilie vertrok, hem aangemaand om moedig en standvastig te zijn, zeggende, dat indien hij in
gevaar zou geraken, hijzelf zich zou haasten om hem te hulp te komen. Zodra hij van de inhechtenisneming
van de hervormer hoorde, maakte de getrouwe leerling zich gereed om zijn belofte na te komen. Zonder
vrijgeleide en met slechts één reisgenoot begaf hij zich naar Constance op weg. Daar aankomende bemerkte
hij, dat hij zich slechts aan gevaar had blootgesteld, zonder dat het hem mogelik was, iets tot bevrijding van
Huss te doen. Hij vluchtte uit de stad, maar werd op de terugreis gevangen, met ketenen beladen, en onder
bewaring van een troep soldaten teruggebracht. Bij zijn eerste verschijning voor het koncilie werden zijn
pogingen om te antwoorden op de beschuldigingen, welke tegen hem ingebracht werden, ontmoet met de
kreten: “Naar de brandstapel!” Hij werd in een kerker geworpen, in een houding geketend, die hem zeer
veel pijn veroorzaakte, en op brood en water gevoed. Na enige maanden kreeg Jérome ten gevolge van de
wreedheden van zijn opsluiting een ziekte, die zijn leven bedreigde; en zijn vijanden, vrezende, dat hij aan
hun handen zou ontkomen, behandelden hem met minder hardheid, ofschoon hij een jaar lang in de
gevangenis bleef.
De dood van Huss had niet het gevolg gehad, dat de Roomsen hadden gehoopt. De schending van het
vrijgeleide had een storm van verontwaardiging verwekt, en het koncilie achtte het veiliger, in plaats van
Jérome te verbranden, hem zo mogelik tot herroeping te dwingen. Hij werd voor de vergadering gebracht,
en men gaf hem de keus tussen herroepen, of op de brandstapel te sterven. De dood zou bij het begin van
zijn gevangenschap genade geweest zijn, in vergelijk van het vreselike lijden, dat hij had ondergaan; maar
nu door ziekte, door de ontberingen van zijn gevangenschap, en de marteling van angst en spanning verzwakt,
van zijn vrienden gescheiden, en ontmoedigd door de dood van Huss, begaven Jérome de krachten, en hij
stemde erin toe, zich aan het kon- eilie te onderwerpen. Hij beloofde zich vast te zullen houden aan het
Katholieke geloof, en keurde de veroordeling van de leerstellingen van Wycliffe en Huss door het koncilie
goed, de “heilige waarheden” die ze onderwezen hadden, echter uitgezonderd.
Door dit middel trachtte Jérome de stem van zijn geweten te stillen en aan zijn oordeel te ontkomen,
doch in de stilte van zijn gevangenis zag hij duidelik in, wat hij gedaan had. Hij dacht aan de moed en de
trouw van Huss, en in tegenstelling daarvan peinsde hij over zijn eigen ontkenning van de waarheid. Hij
dacht aan de Goddelike Meester, die hij beloofd had te zullen dienen, en Die om zijnentwil de dood des
69