Het Grote Conflict door Ellen White

gedragen worden, dat zijn voornemen geheim zou blijven. Gevolgelik verliet hij Augsburg te paard v——r
het aanbreken van de dag, slechts van een gids vergezeld, die de magistraat hem verschaft had. Met angstige
voorgevoelens ging hij heimelik door de donkere en stille straten van de stad. Waakzame en wrede vijanden
hadden zijn ondergang besloten. Zou hij aan de strikken ontkomen, die ze voor hem gespannen hadden ?
Dat waren ogenblikken van benauwdheid en ernstig gebed. Hij kwam bij een kleine poort in de muur van de
stad. Die werd hem geopend, en zonder verhindering ging hij er met zijn gids door. Eenmaal veilig buiten,
ver-haastten de vluchtelingen hun spoed, en v——r de afgevaardigde van Luthers vertrek hoorde, was hij
buiten het bereik van zijn vervolgers. Satan en zijn handlangers waren bedrogen. De man, die ze in hun
macht dachten te hebben, was als een vogel aan de strik van de vogelvanger ontkomen.
Bij het horen van Luthers ontvluchting was de afgevaardigde buiten zichzelf van verbazing en toorn.
Hij had verwacht, grote eer te behalen door wijsheid en standvastigheid in zijn onderhandeling met deze
rustverstoorder van de kerk, maar zijn hoop werd beschaamd. Hij luchtte zijn toorn in een brief aan Frederik,
de keurvorst van Saksen,waarin hij Luther bitterlik beschuldigde,en eiste dat Frederik de hervormer naar
Rome zenden, of hem uit Saksen verbannen zou.
In zijn verdediging drong Luther erop aan, dat de afgevaardigde of de paus hem zijn dwalingen uit
de Schriften zou tonen, en verbond zich op het plechtigst, zijn leerstellingen af te zweren, indien ze konden
bewezen worden in strijd te zijn met Gods woord. En hij drukte zijn dankbaarheid aan God uit, dat hij
waardig geacht was, voor zulk een heilige zaak te lijden.
De keurvorst wist nog weinig van de hervormde leer, maar was diep getroffen door de oprechtheid,
kracht en klaarheid van Luthers woorden; en Frederik besloot zijn beschermer te zullen zijn, totdat er
bewezen zou worden, dat de hervormer dwaalde. Antwoordende op de eis van de afgevaardigde, schreef
hij: ” ‘Gij behoorde tevreden te zijn, daar Doktor Martin te Augsburg voor u verschenen is. Wij verwachtten
niet, dat ge hem zoudt trachten te laten herroepen, zonder hem eerst van zijn dwaling te overtuigen. Geen
van de geleerden in ons vorstendom hebben ons medegedeeld, dat Martins leer goddeloos, antichristelik, of
ketters is.’ De vorst weigerde bovendien om Luther naar Rome te zenden, of hem uit zijn staten te
verbannen.”1
De keurvorst zag in, dat de zedelike banden van de maatschappij aan alle kanten aan het verslappen
waren. Een groot hervormingswerk was nodig. De ingewikkelde en kostbare inrichtingen om misdaad tegen
te gaan en te straffen zouden onnodig zijn, indien de mensen Gods geboden en de voorschriften van een
verlicht geweten slechts erkenden en gehoorzaamden. Hij zag, dat Luthers arbeid zich naar dit doel
heenstrekte, en hij verheugde er zich in het geheim over, dat er zich een betere invloed in de kerk deed gelden.
88