Het Grote Conflict door Ellen White

Wegens het gepleegde bedrog ter verkrijging van de zegen van zijn vader, die voor Ezau bestemd was, was
Jakob voor zijn leven gevlucht, verschrikt door de gevaarlike bedreigingen van zijn broeder. Na jaren lang
in ballingschap doorgebracht te hebben, had hij zich op Gods bevel op reis begeven, om met zijn vrouwen
en kinderen, kudden en vee naar zijn geboorteland terug te keren. Toen hij de grenzen van het land bereikte,
werd hij met schrik vervuld door tijdingen van Ezau’s komst aan het hoofd van een bende krijgslieden,
ongetwijfeld besloten om wraak te oefenen.
Jakobs gezelschap, ongewapend en weerloos, scheen op het punt van de hulpeloze slachtoffers te
worden van geweld en moord. Bij de last van angst en vrees voegde zich het verpletterend gewicht van
zelfverwijt; want het was zijn eigen zonde, die dit gevaar over hem had gebracht. Zijn enige hoop was op de
genade Gods; zijn enige bescherming moest het gebed zijn. Toch liet hij niets ongedaan van zijn eigen kant,
om voor het onrecht aan zijn broeder te boeten, en het dreigende gevaar af te weren. Zo ook behoren de
volgelingen van Christus bij het naderen van de tijd van benauwdheid alle pogingen aan te wenden om zich
in een behoorlik daglicht voor de mensen te stellen, vooroordeel te ontwapenen, en het gevaar zoeken af te
wenden, dat vrijheid van geweten bedreigt.
Na zijn familie weggezonden te hebben, opdat die geen getuige zou zijn van zijn nood, blijft Jakob
alleen om v——r God te pleiten. Hij belijdt zijn zonde, en erkent met dankbaarheid de genade Gods aan
hem bewezen, terwijl hij in diepe ootmoed melding maakt van het verbond, met zijn vaderen gemaakt, en
de beloften aan hemzelf geschonken in het nachtgezicht te Bethel, en in het land van zijn ballingschap. Het
keerpunt in zijn leven is gekomen; alles staat op het spel. In de duisternis en eenzaamheid houdt hij aan met
bidden, en zich voor God te verootmoedigen. Plotseling wordt er een hand op zijn schouder gelegd. Hij
meent, dat het een vijand is, die hem het leven zoekt te benemen, en met al de kracht, die de wanhoop schenkt,
worstelt hij met zijn tegenpartij. Bij het aanbreken van de dag openbaart de vreemdeling zijn bovennatuurlike
kracht; door zijn aanraking schijnt de sterke man verlamd, en als een hulpeloze, wenende smekeling valt hij
zijn geheimzinnige tegenpartijder om de hals. Jakob weet nu, dat het de Engel des verbonds is, met wie hij
gestreden heeft. Schoon kreupel en in zware pijn, geeft hij zijn doel niet op. Lang heeft hij verlegenheid,
wroeging en droefheid wegens zijn zonde verduurd; nu moet hij de verzekering hebben, dat die vergeven is.
De Goddelike bezoeker schijnt op het punt, hem te verlaten; doch Jakob klemt zich aan hem vast, en smeekt
om een zegen. De engel pleit: “Laat me gaan; want de dageraad is opgegaan;” doch de patriarch roept uit:
“Ik zal u niet laten gaan, tenzij dat ge me zegent.” Welk een vertrouwen, welk een standvastigheid en
volharding worden hier ten toon gespreid! Was dit een trotse, aanmatigende eis geweest, Jakob zou
ogenblikkelik vernietigd zijn geworden; maar wat zich hier toonde, was de vrijmoedigheid van een mens,
die zijn zwakheid en onwaardigheid belijdt, en toch op de genade vertrouwt van een God, die Zijn verbond
gestand doet.
415