Het Grote Conflict door Ellen White

ondersteuners. Dit voorval verzwakte de macht van het pausdom ten zeerste. De mededingende partijen
hadden de handen vol met elkander te be-strijden, en Wycliffe werd voor een tijd met rust gelaten.
Anathema’s en tegenbeschuldigingen vlogen van paus naar paus, en stromen bloeds werden vergoten om
hun tegenstrijdige aanspraken te ondersteunen. Misdaden en schandalen kwamen als een vloed over de kerk.
Middelerwijl was de hervormer, in de stille afzondering van zijn parochie* van Lutter-worth, ijverig aan het
werk om de mensen van de strijdende pausen op Jezus, de Vredevorst, te wijzen.
Deze scheuring, met al de strijd en het bederf, dat erdoor veroorzaakt werd, bereidde de weg voor de
Reformatie, daar het volk een begrip kreeg van wat het pausdom eigenlik was. In een traktaat, dat hij uitgaf
“Over de scheuring tussen de pausen,” riep Wycliffe het volk op om te overwegen, of die twee priesters niet
de waarheid spraken, wanneer ze elkander de antichrist noemden. “God,” zei hij, “wilde de vijand niet langer
in één priester laten regeren, maar. . . . had scheuring tussen twee van hen doen ontstaan, opdat de mensen,
in Christus’ naam, hen beiden gemakkeliker zouden kunnen overwinnen.”
Wycliffe predikte, gelijk zijn Meester, het evangelie aan de armen. Niet tevreden met het licht in hun
nederige woningen in zijn eigen parochie van Lutterworth te verspreiden, vatte hij het voornemen op, dat
het naar ieder deel van Engeland zou worden overgebracht. Om hieraan gevolg te kunnen geven, vormde hij
een gezelschap predikers, eenvoudige, vrome mannen, die de waarheid liefhadden, en niets vuriger wensten
dan die te verbreiden. Deze mannen gingen overal heen, predikende op de markten, in de straten van de grote
steden, en op de landwegen. Ze zochten de ouden, de zieken en de armen op, en legden hun de blijde tijding
van de genade Gods voor.
Als hoogleraar in de godgeleerdheid te Oxford predikte Wycliffe het Woord Gods in de gehoorzalen
van de univer- siteit. Met zoveel getrouwheid stelde hij de waarheid voor aan de studenten, die hij onderwees,
dat hij de titel van “De Evangelie Doktor” ontving. Maar zijn grootste levenswerk zou de vertaling van de
Schrift in het Engels zijn. In een werk “Over de Waarheid en Betekenis van de Schrift” openbaarde hij zijn
voornemen om de Bijbel te vertalen, zodat iedereen in Engeland, in de taal waarin hij geboren was, de
wonderlike werken Gods zou kunnen lezen.
Plotseling echter moest zijn arbeid gestaakt worden. Ofschoon hij nog geen zestig jaren oud was,
hadden onophoude- like arbeid, studie, en de aanvallen van zijn vijanden zijn krachten gebroken, en hem
oud gemaakt v——r zijn tijd. Een gevaarlike ziekte greep hem aan. De tijding ervan bracht de monniken
grote vreugde. Nu, dachten ze, zou hij bitter berouw hebben over het kwaad, dat hij de kerk had aangedaan,en
ze spoedden zich naar de ziekekamer,om zijn belijdenis aan te horen. Vertegenwoordigers van de vier
geestelike orden, met vier civiele beambten, verzamelden zich om de man been, die ze veronderstelden dat
stervende was. “De dood ligt u op de lippen,” zeiden ze; “laat de fouten, die ge begaan hebt, uw ziel roeren,
en wederroep in onze tegenwoordigheid alles, wat ge gezegd hebt om ons te schaden.” De hervormer
53