Het Grote Conflict door Ellen White

De Roomsen besloten, wat ze “moedwillige hardnekkigheid” noemden, de kop in te drukken. Ze
begonnen met te trachten verdeling te bewerken onder de voorstanders van de Hervorming, en al degenen
vrees aan te jagen, die er zich niet openlik v——r verklaard hadden. De vertegenwoordigers van de vrije
steden werden eindelik voor de Rijksdag gedaagd, en moesten daar verklaren, of ze zich schikken wilden
naar de bepalingen van de voorgestelde overeenkomst. Ze pleitten om uitstel, doch tevergeefs. Toen het tot
een beslissing kwam, kozen bijna de helft de zijde van de hervormers. Zij, die aldus weigerden, vrijheid van
geweten en het recht van eigen oordeel te laten varen, wisten zeer goed, dat de stelling, die ze innamen, hun
voorwerpen maakten van kritiek, veroordeling en vervolging in de toekomst. Een van de afgevaardigden liet
zich uit: “We moeten —f Gods woord verloochenen, —f — verbrand worden.”
Koning Ferdinand, die de keizer op de Rijksdag vertegenwoordigde, zag in, dat het dekreet ernstige
verdeeldheid zon veroorzaken, tenzij de vorsten konden bewogen worden het aan te nemen, en erbij te
berusten. Hij beproefde derhalve de kunst van overreden, wel wetende, dat bij zulke mannen geweld te
gebruiken, hun besluit slechts te vaster zou maken. Hij “smeekte de vorsten, het dekreet aan te nemen, hun
verzekerende dat zulk een daad de keizer groot genoegen zou doen.” Deze trouwe mannen echter erkenden
een macht boven die van aardse heersers, en antwoordden met kalmte: “We zullen de keizer in alles
gehoorzamen, wat bevorderlik kan zijn tot het behoud van de vrede en de ere Gods.”
De koning kondigde eindelik ten aanhoren van de Rijksdag aan de keurvorst en zijn vrienden af, dat
het dekreet “als een keizerlik edikt stond afgekondigd te worden,” en dat “het enige, wat hun nu overbleef,
was, zich aan de meerderheid te onderwerpen.” Aldus gezegd hebbende, verliet hij de vergadering, zonder
de hervormers gelegenheid te geven tot bespreking of antwoord. “Tevergeefs zonden ze boden, de koning
smekende terug te komen.” Op alles wat ze inbrachten, was zijn antwoord eenvoudig: “Het is een
uitgemaakte zaak; onderwerping is al wat overblijft.”
De keizerlike partij hield er zich van overtuigd, dat de Christenvorsten zich aan de Heilige Schrift
zouden vasthouden als verheven boven menselike leerstellingen en vorderingen ; en ze wisten, dat waar dit
beginsel ook maar werd aangenomen, de pauselike macht vroeger of later te niet zou gaan. Maar, gelijk
duizenden na hen, alleen ziende op de “dingen, die gezien worden,” vleiden ze zich dat de zaak van de paus
en de keizer sterk, en die van de hervormers zwak was. Hadden de hervormers op mensehulp alleen
vertrouwd, ze zouden in werkelikheid zo krachteloos geweest zijn als de Roomsen veronderstelden. Doch
ofschoon weinig in getal, en met Rome twistend, hadden ze kracht. “Van het rapport van de Rijksdag
beriepen ze zich op het woord van God, en van keizer Karel op Jezus Christus, de Koning der koningen en
Heer der heren.”2
Daar Ferdinand geweigerd had, zich over hun godsdienstige overtuiging te bekommeren, besloten de
vorsten, zich niet aan zijn afwezigheid te storen, maar hun Protest zonder verwijl voor de nationale raad te
131