Het Grote Conflict door Ellen White

kennis, die God hun aanbood, aan te nemen, en schaarden zich tegen Christus en de waarheid, door zich
tegen de man te stellen, die Hij gezonden had om hen te verlichten.
Luther beefde wanneer hij op zichzelf zag,— één enig man tegenover de grootste machten van de
aarde. Hij twijfelde er somtijds aan, of hij er waarlik door God toe geleid was, om zichzelf tegen het gezag
van de kerk te stellen. “Wie was ik,” schrijft hij, “dat ik de majesteit van de paus zou tegenstaan, voor wie ...
de koningen van de aarde en de gehele wereld heefden?” . . . “Niemand kan zich indenken, wat mijn hart
geleden heeft gedurende die eerste twee jaren, en tot welk een moedeloosheid, ik mag het wel wanhoop
noemen, ik somtijds verviel.” Maar hij werd niet aan ontmoediging ten prooi. Toen mensesteun hem ontviel,
zag hij op God alleen, en ondervond, dat hij in volle veiligheid kon leunen op die almachtige arm.
Aan een vriend van de Hervorming schreef Luther: “Wij kunnen noch door studie, noch door
verstandelike ontwikkeling inzicht in de Schriften verkrijgen. Daarom moet uw eerste plicht zijn, met gebed
te beginnen. Smeek de Heer, om u naar Zijn rijke barmhartigheid genadiglik een waar begrip van Zijn Woord
te schenken. Er is geen andere uitlegger van het woord Gods, dan de Schrijver van dat woord zelf, zoals Hij
gezegd heeft: ‘Ze zullen allen van God geleerd zijn.’ Verwacht niets van uw eigen werk, van uw eigen
verstand: vertrouw alleen op God, en de invloed van Zijn Geest. Neem dit aan op het gezegde van een mens,
die de zaak op de proef gesteld heeft.” Hier is een uiterst belangrijke les voor hen, die gevoelen, dat God
hen geroepen heeft om de ernstige waarheden voor deze tijd aan anderen te brengen. Deze waarheden zullen
de vijandschap doen ontbranden van Satan, en van hen, die de fabelen, welke hij verzonnen heeft, liefhebben.
In de strijd met de boze machten is er meer nodig dan kracht van verstand en menselike wijsheid.
Wanneer de vijanden zich beriepen op gebruiken en overleveringen, of op de beweringen en het gezag
van de paus, ont-moette Luther hen met de Bijbel, en de Bijbel alleen. Hier waren bewijsgronden, waar ze
niets tegen zeggen konden; daarom schreeuwden de slaven van vormen en bijgeloof om zijn bloed, gelijk de
Joden het bloed van Christus geëist hadden. “Hij is een ketter,” riepen de Roomse ijveraars. “Het is
hoogverraad, zulk een gruwelike ketter een uur langer te laten leven! Laat het schavot onmiddellik voor hem
opgericht worden!” Maar Luther werd hun woede niet ten prooi. God had een werk voor hem te doen, en
engelen werden van de hemel gezonden om hem te beschermen. Velen echter, die van Luther het kostbare
licht ontvangen hadden, ondervonden Satans woede, en verduurden ter wille van de waarheid onbevreesd
marteling en dood. Luthers leer trok de aandacht van ernstigdenkenden door geheel Duitschland.
Uit zijn preken en geschriften straalde licht, dat duizenden wakker schudde en verlichtte. Een levend
geloof begon de plaats in te nemen van de dode vorme- likheid, die de kerk zo lang aan banden had gelegd.
Het volk verloor dageliks meer zijn vertrouwen in Rome’s bijgeloof. De bolwerken van vooroordeel
begonnen weg te vallen. Gods woord, waaraan Luther iedere leerstelling en iedere eis toetste, was gelijk een
tweesnijdend zwaard, dat tot in de harten van het volk doordrong. Overal ontwaakte er een verlangen naar
84