Het Grote Conflict door Ellen White

als koper boven mijn hoofd, en de aarde als ijzer onder mijn voeten. Eeuwigheid — wat was dat? En dood
— waarom bestond die? Hoe meer ik redeneerde, des te minder bewijs vond ik; hoe meer ik dacht, des to
meer verward waren mijn gevolgtrek kingen. Ik trachtte niet meer te denken, maar kon mijn gedachten niet
aan banden leggen. Ik was wezenlik ellendig, maar kon er de oorzaak niet van verstaan. Ik morde en klaagde,
maar wist niet over wie. Ik begreep, dat er iets verkeerd was, maar zag niet in, waar of hoe het rechte te
vinden. Ik treurde, doch zonder hoop.”
Enige maanden lang verkeerde hij in die toestand. “Plotseling,” zegt hij, “werd het karakter van een
Heiland mij levendig voor de geest gesteld. Het kwam me voor, dat er een wezen zou kunnen zijn, z— goed
en medelijdend, dat het zelf voor onze overtredingen zou kunnen boeten, en ons daardoor redden van de
straf op de zonde. Ik gevoelde onmid- dellik, hoe liefelik zulk een wezen zijn moest, en stelde mij voor, dat
ik me in de armen van zulk Eén zou kunnen werpen, en op Zijn genade vertrouwen. Maar de vraag deed zich
op: Hoe kan er bewezen worden, dat er zulk een wezen bestaat? Behalve in de Bijbel bevond ik, dat ik geen
bewijs kon krijgen voor het bestaan van zulk een Heiland, of zelfs van een toekomstige staat. . . .
“Ik zag, dat de Bijbel juist zulk een Heiland, als ik nodig had, openbaarde; en de vraag rees in me op,
hoe een boek, dat- niet door ingeving geschreven was, beginselen kon uitwerken, die zo volkomen geschikt
waren voor de behoeften van een gevallen wereld. Ik was gedwongen toe te geven, dat de Schriften een
openbaring Gods moesten zijn. Ze werden mijn verlustiging; en in Jezus vond ik een vriend. De Heiland
droeg voor mij de banier boven tien duizend; en de Schrift, die me eerst donker en vol tegenstrijdigheid
geweest was, werd nu een lamp voor mijn voet, en een licht op mijn pad. Mijn hart kwam tot stilte en was
bevredigd. Ik bevond, dat de Here God een Rots is in het midden van de oceaan van het leven. De Bijbel
werd nu mijn voornaamste studie, en ik kan met waarheid getuigen, dat ik hem met groot genot onderzocht.
Ik bevond, dat de helft me nooit was aangezegd. Ik verwonderde me, waarom ik zijn schoonheid en
heerlikheid niet vroeger had gezien, en was verbaasd, dat ik hem ooit had kunnen verwerpen. Ik vond er
alles in, wat mijn hart be- geren kon, en een geneesmiddel voor iedere ziekte van de ziel. Ik verloor alle
smaak voor andere lektuur, en schikte mijn hart, om wijsheid van God te verkrijgen.”
Miller beleed nu in het openbaar zijn geloof in de godsdienst, die hij veracht had. Maar het duurde
niet lang, eer zijn ongelovige vrienden al die bewijsgronden opbrachten, welke hijzelf zo menigmaal had
aangevoerd tegen het Goddelik gezag van de Schrift. Hij was toen niet gereed om ze te beantwoorden: maar
hij redeneerde dat, indien de Bijbel een openbaring van God was, hij met zichzelf moest overeenstemmen ;
en dat, daar hij tot lering van de mens was gegeven, hij bevattelik moest zijn voor zijn verstand. Hij besloot,
de Schrift voor zichzelf te onderzoeken, en er zich van te verzekeren, of schijnbare tegenspraak niet tot
overeenstemming gebracht kon worden.
211