Het Grote Conflict door Ellen White

hetgeen hen tot de hemel aantrok. Ze verkozen te luisteren naar de stem van de wereldse wijsheid, en keerden
zich af van de boodschap der waarheid, die het hart doorzoekt.
Door de waarschuwing van de eerste engel niet aan te nemen, verwierpen ze de middelen, door de
Hemel tot hun herstel beraamd. Ze verachtten de genadige boodschapper, die het kwaad, dat hen van God
scheidde, uit de weg geruimd zou hebben, en wendden zich om met groter verlangen de vriendschap van de
wereld te zoeken Hier lag de oorzaak van die vreselike toestand van wereldsgezindheid, afval en geestelike
dood, die in 1844 in de kerken heerste. In Openbaring 14 wordt de eerste engel door een tweede gevolgd,
die uitriep: “Zij is gevallen, zij is gevallen, Baby-lon, die grote stad, omdat zij uit de wijn van de toorn van
haar hoererij alle volken heeft gedrenkt.” De naam “Babylon ” is van “Babel” afgeleid, en betekent
“verwarring.” Hij wordt in de Schrift gebruikt om de verschillende vormen van valse of afvallige godsdienst
uit te drukken. In Openbaring 17 wordt Babylon voorgesteld als een vrouw, een beeld, dat in de Bijbel
gebezigd wordt als het symbool van een kerk, een deugdzame vrouw een reine kerk, en een slechte, een
afvallige kerk voorstellende.
In de Bijbel wordt het heilige en duurzame karakter van de verhouding, die er tussen Christus en Zijn
kerk bestaat, voorgesteld door de huweliksband. De Heer heeft Zijn volk verbonden door een plechtig
verbond, waarin Hij belooft hun God te zullen zijn, en zij zich verbinden Hem, en Hem alleen te zullen
toebehoren. Hij verklaart: “Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid, ja, Ik zal u Mij ondertrouwen in
gerechtigheid en in gericht, en in goedertierenheid en in barmhartigheden.” En wederom: “Ik heb u
getrouwd.” En Paulus gebruikt hetzelfde beeld in het Nieuwe Testament, wanneer hij zegt: “Ik heb ulieden
toebereid, om u als een reine maagd aan een man voor te stellen, namelik aan Christus.”3
De ontrouw van de kerk van Christus, betoond door het vertrouwen en de genegenheid van Hem af
te trekken, en liefde tot wereldse zaken de ziel te laten vervullen, wordt vergeleken met het verbreken van
de huweliksbelofte. De zonde van Israël in het zich afkeren van de Heer, wordt onder dit beeld voorgesteld;
en de wondervolle liefde Gods, die aldus geminacht wordt, is treffend afgebeeld: “Ik zwoer u, en kwam met
u in een verbond, spreekt de Heer, Heer, en gij werdt de Mijne.” “Gij waart gans zeer schoon, en waart
voorspoedig, dat ge een koninkrijk werdt. Daartoe ging van u een naam uit onder de heidenen om uw
schoonheid; want die was volmaakt door Mijn heerlikheid, die Ik op u gelegd had. . . . Maar gij hebt
vertrouwd op uw schoonheid, en hebt gehoereerd van wege uw naam.” “Gelijk een vrouw trouwelooslik
scheidt van haar vriend, alzo hebt gijlieden trouwelooslik tegen Mij gehandeld, gij huis Israëls, spreekt de
Heer;” “O die overspelige vrouw! ze neemt in plaats van haar man de vreemde man.”
In het Nieuwe Testament worden gelijkluidende woorden gericht tot belijdende Christenen, die de
vriendschap van de wereld verkiezen boven de gunst van God. De apostel Jakobus zegt: “Overspelers en
253