Het Grote Conflict door Ellen White

ewijzen, of ze evenzeer vrij waren van de geest van vreesachtigheid, als ze dat waren van trots, toorn en
wraak. In het midden van de psalm, waarmede hun godsdienstoefening begon, sloeg de zee over het schip,
scheurde het grote zeil aan stukken, bedekte het vaartuig, en spoelde tussendeks, als had de grote afgrond
ons reeds verzwolgen. Onder de Engelsen ontstond een vreselik geschreeuw. De Duitsers zongen kalm voort.
Ik vroeg een van hen naderhand : ‘Waart ge niet bang?’ Hij antwoordde: ‘Goddank, neen.’ Ik vroeg nog
eenmaal: ‘Maar waren uw vrouwen en kinderen niet bang?’ Hij antwoordde op zachte toon: ‘Neen, onze
vrouwen en kinderen zijn niet bang om te sterven.’ “
Toen ze in Savanna aangekomen waren, bleef Wesley enige tijd bij de Moraviërs, en kwam onder de
diepe indruk van hun Christelik gedrag. Over een van hun godsdienstoefeningen, een sterke tegenstelling
van de vormelikheid, die in de kerk van Engeland heerste, schreef hij: ” De grote eenvoud, zowel als de
plechtigheid van het geheel deed me bijna vergeten, dat er zeventien honderd jaren tussen lagen, en ik
verbeeldde me in en van die vergaderingen te zijn, waar vorm of staatsie niet bestonden; waar Paulus, de
tentemaker, of Petrus, de visser, voorging, maar in de betoning des geestes en der kracht. “
Bij zijn terugkomst in Engeland geraakte Wesley door het onderwijs van een Moraviese prediker tot
klaarder verstand van het Bijbelse geloof. Hij kwam tot de overtuiging, dat hij alle vertrouwen op zijn eigen
werken tot verkrijging van de zaligheid moest laten varen, en zich algeheel verlaten moest op het “Lam Gods,
dat de zonde der wereld wegneemt.” Bij een vergadering van het Moraviese genootschap te Londen werd er
voorgelezen, wat Luther geschreven had over de verandering, die de Geest van God in het hart van de
gelovige werkt. Terwijl Wesley daarna luisterde, ontwaakte het geloof in zijn ziel. “Ik voelde een vreemd
gevoel van warmte in mijn hart,” zei hij. “Ik gevoelde dat ik op Christus, Christus alleen, vertrouwde tot
zaligheid; en mij werd de verzekering gegeven, dat Hij mijn zonden, ja, de mijne, had weggenomen, en mij
gered had Van de wet der zonde en des doods.” Door al die lange jaren heen van moeitevol en troosteloos
streven — jaren van gestrenge zelfverloochening, van verwijt en verootmoediging — had Wesley zich
onveranderd bij zijn éne doel gehouden, namelik God te zoeken. Nu had hij Hem gevonden, en bemerkt dat
de genade, die hij zich door gebeden en vasten, aalmoezen en zelfverloochening had trachten te verwerven,
een gift was, “zonder geld en zonder prijs.”
Toen hij eenmaal bevestigd was in het geloof van Christus, brandde zijn ganse ziel van verlangen om
alom de kennis te verspreiden van het heerlike evangelie van Gods vrije genade. “Ik beschouw de gehele
wereld als mijn parochie,” zei hij, “en in welk deel ik ook ben, ik reken het recht en billik, en mijn dure
plicht, aan allen die willen horen de blijde boodschap der zaligheid te verkondigen.” Hij zette zijn
nauwgezette leven van zelfverloochening voort, doch nu niet als de grond, maar als het gevolg van het geloof;
niet als de wortel, maar als de vrucht van de heiligmaking. De genade Gods in Christus is het fondament van
de hoop van de Christen, en die genade bewijst zich in gehoorzaamheid. Wesley wijdde zijn leven aan het
prediken van de grote waarheden, die hij had ontvangen,— rechtvaardig- making door het geloof in het
168