Het Grote Conflict door Ellen White

Het volk van God zal niet vrij zijn van lijden; maar terwijl ze vervolgd en benauwd worden, terwijl
ze gebrek verduren en honger lijden, zal God hen niet laten vergaan. Die God, die voor Elia zorgde, zal niet
één van Zijn zelfopofferende kinderen voorbijgaan. Hij, die de haren van bun hoofd telt, zal voor hen zorgen,
en in tijden van hongersnood zullen ze verzadigd worden. Terwijl de goddelozen van honger en pest
omkomen, zullen engelen de rechtvaardigen beschermen, en in hun behoeften voorzien. Voor hem, die “in
gerechtigheid wandelt,” is de belofte: “Zijn brood wordt hem gegeven, zijn wateren zijn gewis.” “Wanneer
de ellendigen en nooddruftigen water zoeken, maar er is geen, en hun tong van dorst versmacht, zal Ik, de
Heer, hen verhoren, Ik, de God Israëls, zal hen niet verlaten.”
“Alhoewel de vijgeboom niet bloeien zal, en geen vrucht aan de wijnstok zijn zal, dat het werk van
de olijfboom liegen zal, en de velden geen spijze voortbrengen, dat men de kudde uit de kooi afscheuren zal,
en dat er geen rund in de stallingen wezen zal;” nochtans zullen zij, die Hem vrezen, “van vreugde
opspringen in de Heer, en zich verheugen in de God van hun heil.”
“De Heer is uw bewaarder, de Heer is uw schaduw aan uw rechterhand. De zon zal u des daags niet
steken, noch de maan des nachts. De Heer zal u bewaren van alle kwaad; uw ziel zal Hij bewaren.”
“Hij zal u redden van de strik van de vogelvanger, van de zeer verderfelike pestilentie. Hij zal u
dekken met Zijn vlerken, en onder Zijn vleugelen zult ge betrouwen; Zijn waarheid is een rondas en
beukelaar. Ge zult niet vrezen voor de schrik van de nacht, voor de pijl, die des daags vliegt; voor de
pestilentie, die in de donkerheid wandelt; voor het verderf, dat op de middag verwoest. Aan uw zijden zullen
er duizend vallen en tien duizend aan uw rechterhand; tot u zal het niet genaken. Alleenlik zult ge het met
uw ogen aanschouwen; en ge zult de vergelding van de goddelozen zien. Want Gij, Heer! zijt mijn Toevlucht!
De Allerhoogste hebt ge gesteld tot uw vertrek; u zal geen kwaad wedervaren, en geen plage zal uw tent
naderen.”
Desniettemin zal het de mensen toeschijnen, alsof het volk Gods hun getuigenis binnen kort met hun
bloed zal moeten bezegelen, gelijk de martelaren dat v——r hen hebben gedaan. Zijzelven beginnen te
vrezen, dat de Heer hen verlaten heeft, en ze in de handen van hun vijanden zullen vallen. Het is een tijd van
vreselike angst. Dag en nacht roepen ze tot God om verlossing. De goddelozen maken zich vrolik, en de
spottende uitroep wordt gehoord: “Waar is nu uw geloof? Waarom verlost God u niet uit onze handen, indien
ge waarlik Zijn volk zijt?”—Doch de wachtenden gedenken aan Jezus, stervende op het kruis van Golgotha,
en de overpriesters en overheden, spottende uitroepend: “Anderen heeft Hij verlost, Hij kan Zichzelf niet
verlossen. Indien Hij de Koning van Israël is, dat Hij nu afkome van het kruis, en we zullen Hem geloven.”2
Gelijk Jakob worstelen allen met God. Hun aangezichten tonen hun inwendige strijd. Bleekheid is op het
gelaat van een ieder te lezen. Toch houden ze aan met ernstig smeken.
424