Het Grote Conflict door Ellen White

In een andere brief aan een priester, die een volgeling van het evangelie geworden was, sprak Huss
met diepe nederigheid over zijn eigen dwalingen, zichzelf aanklagende, dat het hem genoegen verschaft had,
rijke klederen te dragen, en hij uren verspild had met ijdele arbeid. Hieraan voegde hij deze treffende
vermaningen toe: “Mogen de heerlikheid Gods en de redding van zielen uw gedachten bezighouden, en niet
het bezit van kerkelike ambten en goederen. Wacht u van uw huis meer te versieren dan uw ziel; en bovenal,
draag zorg voor het geestelik gebouw. Wees vroom en nederig bij de armen, en verteer uw vermogen niet
met feestvieren. Indien ge uw leven niet verbetert, en u van overdaad onthoudt, vrees ik, dat ge streng gestraft
zult worden, gelijk ikzelf. ... Ge kent mijn leer, want ge hebt mijn onderricht ontvangen van uw kindsheid
aan; daarom is het nutteloos voor mij om u nog verder te schrijven. Maar ik bezweer u bij de genade van
onze Heer, dat ge mij niet navolgt in een van de ijdelheden, waarin ge mij hebt zien vallen.” Op het koevert
van de brief voegde hij er aan toe: “Ik bezweer u, mijn vriend, dit zegel niet te verbreken, tot ge de zekerheid
zult ontvangen hebben, dat ik dood ben.”
Op zijn reis ontving Huss overal blijken van de verspreiding van zijn leerstellingen, en het
welgevallen, waarmede zijn zaak werd beschouwd. Het volk liep tezamen om hem te zien, en in sommige
steden begeleidden de overheden hem door hun straten. Te Constance aangekomen werd aan Huss volle
vrijheid toegestaan. Aan het vrijgeleide van de keizer werd een per- soonlike verzekering van bescherming
door de paus toege- voegd. Doch met schending van deze plechtige en herhaalde verzekeringen werd de
hervormer kort daarna in hechtenis genomen op last van de paus en de kardinalen, en in een af- schuwelike
gevangenis geworpen. Later werd hij naar een sterk kasteel aan de overkant van de Rijn overgebracht, en
daar als gevangene bewaard. De paus echter trok weinig voordeel van zijn verraad, want hijzelf werd spoedig
daarop in dezelfde gevangenis opgesloten.2 Hij was door het kon cilie schuldig bevonden aan de laagste
misdaden, behalve moord, simonie, en overspel, “zonden, die niet genoemd konden worden.” Dit verklaarde
het koncilie zelf; en eindelik werd de drievoudige kroon van hem afgenomen, en hij in de gevangenis
geworpen. De mededingende pausen werden eveneens afgezet, en een nieuwe paus gekozen.
Ofschoon de paus zelf zich aan grotere misdaden had schuldig gemaakt, dan waarvan Huss de
priesters ooit had beschuldigd, en voor welke hij een hervorming had geëist, ging hetzelfde koncilie, dat de
paus onteerd had, over tot vernietiging van de hervormer. De gevangenzetting van Huss veroorzaakte grote
verontwaardiging in Bohemen. Invloedrijke edellieden wendden zich tot het koncilie met ernstige protesten
tegen deze gruwel. De keizer, die de schending van een vrijgeleide ongaarne gedoogde, verzette zich tegen
de wijze, waarop met hem gehandeld werd. Maar de vijanden van de hervor mer waren kwaadaardig en ten
volle besloten. Ze beriepen zich op de vooroordelen van de keizer, op zijn vrees, op zijn ijver voor de kerk.
Ze leverden langgerekte argumenten om te bewijzen, dat “beloften aan ketters, of aan personen van ketterij
verdacht, niet behoren gehouden te worden, zelfs al zijn ze voorzien van een vrijgeleide van de keizer en
koningen.” Op deze wijze bereikten ze hun doel.
66