Het Grote Conflict door Ellen White

er ieder ogenblik burgeroorlog kon uitbreken, en zijn nakomelingen een naam vermakende, die door
eerloosheid gebrandmerkt was.
Opstand, strijd en bloedvergieting. duurden voort. Weder trokken vreemde legers Bohemen binnen,
en binnenlandse verdeeldheid beroerde het volk voortdurend. Zij, die aan het evangelie getrouw bleven,
hadden bloedige vervolging te verduren. Terwijl hun vroegere broederen door verbinding met Rome de
dwalingen ervan inzagen, vormden zij, die zich aan het oude geloof vasthielden, zich tot een bepaalde kerk,
die de naam van “Verenigde Broederen” aannam. Om deze handeling werden ze door alle klassen gevloekt.
Toch wankelden ze niet. Gedwongen om schuilplaats te zoeken in bossen en grotten, bleven ze zich
verzamelen om Gods Woord te lezen en zich tot Zijn dienst te verenigen.
Door in het geheim boodschappen uit te zenden naar verschillende landen, vernamen ze, dat er hier
en daar “afgezonderde belijders van de waarheid bestonden — enkele in de ene stad en een klein getal in
een andere,— evenals zij aan vervolging blootgesteld; en dat er midden tussen de Alpen een oude kerk
bestond, die zich op de Schriften grondde, en de af- godiese misbruiken van Rome tegenstond.” Deze tijding
werd met grote vreugde ontvangen, en briefwisseling werd begonnen met de Waldenziese Christenen.
Aan het Evangelie getrouw, doorstonden de Bohemers de nacht van hun vervolging, in de donkerste
ure nog hun ogen op de horizon richtende, als mannen, die wachten op de morgen. “Hun lot viel in kwade
dagen, maar . . . ze herdachten de woorden, die het eerst door Huss waren uitgesproken, en door Jérome
herhaald, dat er een eeuw moest verlopen, voordat de dag zou aanbreken. Deze woorden waren voor de Taborieten
(Hussieten), wat de woorden van Jozef voor de stammen in het diensthuis waren: ‘lk sterf, maar
God zal u ge- wisselik bezoeken, en Hij zal u doen optrekken uit dit land.’ “1 “De sluitingsperiode van de
vijftiende eeuw was getuige van de langzame maar zekere toename van de Broederkerken. Ofschoon ze gans
niet ongehinderd bleven, genoten ze een zekere mate van rust. Bij het begin van de zestiende eeuw bestonden
er twee honderd van deze kerken in Bohemen en Moravië.” “Zo talrijk was het overblijfsel, dat, ontkomen
aan de blakende woede van vuur en zwaard, het breken van die dag mocht aanschouwen, welke Huss
voorspeld had.”1
75