Het Grote Conflict door Ellen White

onder de groten van de aarde. De keizerlike beambte eiste nu te horen wat zijn besluit was, en of hij zijn
leerstellingen wenste te herroepen. Luther gaf zijn antwoord op onderworpen en nederige toon, zonder
heftigheid of drift. Hij gedroeg zich stil en eerbiedig; toch openbaarde hij een vertrouwen en een vreugde,
waarover de vergadering zich verwonderde. “Doorluchtigste keizer, hoogedele vorsten, genadigste lieren,”
sprak Luther, “ik verschijn heden v——r u volgens het bevel, me gisteren gegeven; en bij de barmhartigheid
Gods smeek ik Uw Majesteit en uw doorluchtige hoog- heden, met goedwilligheid te willen luisteren naar
de verdediging van een zaak, waarvan ik me overtuigd houd, dat hij rechtvaardig is en goed. Indien ik me
door onwetendheid niet zou houden aan de gebruiken en passende regelen van het hof, verzoek ik dat me
zulks vergeven worde; want ik ben niet grootgebracht in de paleizen van koningen, maar in de afzondering
van een klooster.”
Daarna tot de vraag komende, zei hij, dat zijn werken niet alle hetzelfde karakter droegen. In sommige
had hij gehandeld over geloof en goede werken, en zelfs zijn vijanden verklaarden dat die niet alleen
schadeloos, maar nuttig waren. Die te herroepen, zou waarheden veroordelen zijn, welke alle partijen
beleden. De tweede soort bestond uit geschriften, die het bederf en de misbruiken van het pausdom aan het
licht stelden. Die te herroepen, zou zijn de tirannie van Rome te versterken, en een wijdere deur te openen
voor vele en grote goddeloosheden. In de derde soort boeken had hij personen aangevallen, die bestaande
misbruiken hadden verdedigd. Wat deze betrof, moest hij vrijuit toegeven, dat hij heftiger was geweest, dan
hem paste. Hij beweerde geenszins zonder fouten te zijn; maar zelfs deze boeken kon hij niet herroepen,
want zulk een handelwijze zou de vijanden van de waarheid slechts te stouter maken, en ze zouden er
voordeel uit trekken, door Gods volk met nog groter wreedheid te verdrukken.
“Maar daar ik slechts een mens ben, en niet God,” vervolgde hij, “zo zal ik me verdedigen, gelijk
Christus gedaan heeft, die zei: ‘Indien Ik kwalik gesproken heb, betuig van het kwade.’ Bij de genade Gods
bezweer ik u, doorluchtigste keizer, en u, hoogverheven vorsten, en edelen uit iedere stand, om me uit de
geschriften van de profeten en apostelen te be-wijzen, dat ik gedwaald heb. Zo spoedig ik hiervan overtuigd
zal zijn, zal ik onmiddellik al mijn dwalingen herroepen, en de eerste zijn om mijn boeken in het vuur te
werpen.
“Wat ik daareven gezegd heb, toont, naar ik hoop, duidelik aan, dat ik de gevaren zorgvuldig
overwogen en bedacht heb, waaraan ik me blootstel; maar verre van er door ontsteld te zijn, verheug ik er
me over, dat ik mag zien, dat het evangelie heden, als in vroegere tijden, een oorzaak van moeite en
verdeeldheid is. Dit is het karakter en de bestemming van Gods woord. ‘ Ik ben niet gekomen om vrede te
brengen, maar het zwaard,’ heeft Jezus Christus gezegd. God is wonderlik en vreselik in Zijn raadslagen;
wacht u, dat gij door te trachten om onenigheden te voorkomen, niet bevonden wordt in strijd te komen met
het heilige woord Gods, en over uw hoofden een schrikkelike vloed van onoverkomelike gevaren,
tegenwoordig onheil, en eeuwige rampzaligheid brengt. ... Ik zou veel voorbeelden kunnen aanvoeren, uit
102