Het Grote Conflict door Ellen White

en nodigde allen uit, die vergiffenis en vrede door Hem wensten te vinden. De heirscharen der duisternis
zagen, dat ze geen onbegrensde macht bezaten, en begrepen, dat indien Christus’ zending slagen zou, hun
regering spoedig ten einde zou zijn. Satan woedde als een geketende leeuw, en toonde op uitdagende wijze
Zijn macht over de lichamen zowel als de zielen van de mensen.
Het feit, dat mensen van duivelen bezeten Zijn geweest, wordt in het Nieuwe Testament duidelik
gemeld. De personen, die aldus bezocht waren, leden niet alleen aan ziekte ten gevolge van natuurlike
oorzaken. Christus verstond volkomen, waarmede Hij te doen had, en herkende de bepaalde
tegenwoordigheid en het werk van boze geesten. Een treffend voorbeeld van hun aantal, macht, en
vijandigheid, zowel als van de macht en barmhartigheid van Christus wordt in het bijbelverhaal van de
genezing van de bezetenen te Gadara aangegeven. Deze ellendige waanzin- ningen, alle banden
afschuddende, zich verwringende, schuimende en razende, vervulden de lucht met hun kreten, deden
zichzelven geweld aan, en waren gevaarlik voor allen, die in hun nabijheid kwamen. Hun bloedende en
misvormde lichamen en hun razernij boden een schouwspel aan, dat aan de vorst der duisternis zeer
welgevallig was. Een van de duivelen, die in de lijders gevaren waren, verklaarde: “Mijn naam is Legio,
want wij zijn velen.” Bij het Romeinse leger bestond een legioen uit drie tot vijf duizend man. Satans
legerscharen zijn ook in troepen gerangschikt, en de biezondere afdeling, waartoe deze duivelen behoorden,
telde niet minder dan een legioen.
Op Jezus’ bevel voeren de boze geesten uit hun slachtoffers, en lieten hen rustig zittende aan de
voeten van de Heiland achter, onderworpen, verstandig, en zachtmoedig. Maar aan de duivelen werd
toegestaan, een kudde zwijnen in de zee te doen storten; en voor de inwoners van Gadara was het verlies
hiervan groter dan de zegeningen, die Christus geschonken had, en de Goddelike Heelmeester werd verzocht
om te vertrekken. Dit was de uitkomst, welke Satan zich had willen verzekeren. Door de blaam voor hun
verlies op Jezus te werpen, wekte hij de zelfzuchtige vrees van de mensen op, en weerhield hen van naar
Zijn woorden te luisteren. Satan beschuldigt de Christenen gedurig als de oorzaak van verlies, ongeluk en
lijden, in plaats van de blaam te laten vallen, waar die thuis behoort, namelik op hemzelf en zijn handlangers.
Doch Christus’ doel werd niet verijdeld. Hij liet de boze geesten toe, de kudde zwijnen te doen
omkomen als straf voor die Joden, welke deze onreine dieren aanteelden om er winst mede te doen. Indien
Christus de duivelen niet had weerhouden, ze zouden niet alleen de zwijnen, maar ook hun wachters en
eigenaars in de zee gestort hebben. Het behoud van de wachters zowel als van de eigenaars was alleen te
danken aan Zijn macht, die in genade tot hun redding werd uitgeoefend. Dan ook werd deze gebeurtenis
toegelaten, opdat de discipelen getuigen zouden zijn van de wrede macht van Satan over mens en dier beide.
De Heiland wilde, dat Zijn volgelingen kennis zouden hebben aan de vijand, met wie ze te doen zouden
hebben, opdat ze niet door zijn lagen bedrogen en overwonnen zouden worden. Ook wilde Hij, dat het volk
uit die streek de macht zou aan-schouwen, die Hij had om de banden van de Satan te verbreken, en zijn
345