Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 8: Luther voor de Rijksdag
Een nieuwe keizer, Karel V., had de troon van Duitschland beklommen, en de afgezondenen van
Rome haastten zich, hem hun gelukwensen aan te bieden, en de vorst over te halen om zijn macht tegen de
Hervorming te gebruiken. Aan de andere kant smeekte hem de keurvorst van Saksen, aan wie Karel voor
een groot deel zijn kroon te danken had, geen stappen tegen Luther te nemen, v——r hij hem een onderhoud
toegestaan zou hebben. Dit bracht de keizer in grote verwarring en verlegenheid. Niets minder dan een
keizerlik edikt, dat Luther ter dood veroordelen zou, kon de pausgezinden tevreden stellen. De keurvorst had
vastberaden verklaard, dat “noch zijn keizerlike majesteit, noch iemand anders hem nog getoond had, dat de
geschriften van de her-vormer wederlegd waren;” daarom verzocht hij, “dat Doktor Luther voorzien zou
worden van een vrijgeleide, opdat hij zich zou kunnen verantwoorden voor een rechtbank van geleerde,
vrome, en onpartijdige rechters.”
De aandacht van alle partijen vestigde zich nu op de vergadering van de Duitse Staten, die kort na de
troonsbeklimming van Karel te Worms zou gehouden worden. Er waren grote politieke vragen en belangen,
die door deze volksvergadering overwogen moesten worden; voor de eerste maal zouden de prinsen van
Duitschland hun jeugdige vorst ontmoeten om als een vergadering met hem te raadplegen. Van alle delen
van het vaderland waren de hoge beambten van kerk en staat bijeengekomen. Wereldlike overheden van
hoge geboorte, machtig, en naijverig op hun erfrechten; prinselike geesteliken, opgeblazen door het
bewustzijn van hun meerdere rang en macht; hoffelike ridders en hun gewapende volgelingen, en
afgevaardigden uit vreemde en verre landen—allen verzamelden zich te Worms. Toch was het onderwerp,
dat deze grote vergadering het meest belang inboezemde, de zaak van de Saksiese hervormer.
Karel had de keurvorst vooruit gelast, Luther met zich mede te brengen naar de Rijksdag, onder
verzekering van bescherming, en belofte van vrije bespreking van de strijdvragen met bevoegde personen.
Luther was verlangend om voor de keizer te verschijnen. Zijn gezondheid was in die tijd zeer lijdende; toch
schreef hij aan de keurvorst: “Indien ik de reis naar Worms niet in goede welstand kan doen, zal ik daarheen
gedragen worden, zo ziek als ik ben. Want als de keizer me geroepen heeft, kan ik er niet aan twijfelen, dat
het de roepstem van God zelf is. Indien ze van plan zijn geweld tegen me te gebruiken, hetgeen waarschijnlik
wel het geval is (want het is zeker niet om inlichting te verkrijgen, dat ze van me vorderen dat ik v——r hen
zal verschijnen), zo plaats ik de zaak in de hand des Heren. Hij, die de drie jongelingen in de vurige oven
bewaarde, leeft en regeert nog. Indien het Zijn wil niet is, mij te redden, dan is mijn leven van weinig
betekenis. Laten we slechts zorg dragen, dat het evangelie niet blootgesteld wordt aan de spot van de goddelozen,
en laten we liever ons bloed ervoor vergieten, uit vrees dat zij mochten zegevieren. Het staat niet
aan mij om te belissen of mijn leven of wel mijn dood het meest zal bijdragen tot heil van allen. . . . Verwacht
liever alles van mij dan vlucht of herroeping. Vluchten kan ik niet; her-roepen nog minder.”
93