Het Grote Conflict door Ellen White

Het is een van de voornaamste stellingen van de Roomse leer, dat de paus het zichtbaar hoofd is van
de algemene kerk van Christus, met volle macht bekleed over bisschoppen en herders in alle delen van de
wereld. En nog meer, aan de paus zijn de benamingen van de Godheid zelf gegeven. Hij is “Here God de
Paus” genoemd en is onfeilbaar verklaard. Hij eist, dat alle mensen hem hulde bewijzen zullen. Z— wordt
dezelfde eis, door Satan in de woestijn der verleiding gedaan, nog altijd onveranderd van zijnentwege gedaan
door de Roomse Kerk, en scharen van mensen staan gereed, om hem hulde te brengen.
Zij echter, die God vrezen en eren, verwerpen deze hemeltergende aanmatiging, gelijk Christus de
verlokkingen van de sluwe vijand van zich wees met een: “Gij zult de Heer uw God aanbidden, en Hem
alleen dienen.”1 God heeft nergens in Zijn woord enige vingerwijzing gegeven, dat Hij enig mens had
aangesteld als hoofd van de kerk. De leer van de pause- like opperheerschappij is geheel en al
tegenovergesteld aan het onderricht van de Schrift. De paus kan geen macht hebben over de kerk van
Christus, die hij zich niet eigenmachtig aangematigd heeft. De Roomsen hebben gedurig de aanklacht van
ketterij en moedwillige afscheiding van de ware kerk tegen Protestanten ingebracht. Doch deze
beschuldigingen zijn meer op hen- zelven toepasselik. Zij zijn degenen, die de banier van Christus hebben
neergelegd, en “het geloof eenmaal aan de heiligen overgeleverd,” verzaakt hebben.
Satan wist het wel, dat de Heilige Schriften de mensen in staat zouden stellen, zijn bedrog te
ontdekken, en zijn macht te wederstaan. Het was met het Woord, dat de Heiland van de wereld zelf zijn
aanvallen had afgeslagen. Bij iedere aanranding hield Christus hem het schild van de eeuwige waarheid voor,
zeggende: “Er is geschreven”. Wat ook de tegenpartij der aan de hand deed, Hij stelde er de wijsheid en
kracht van het Woord tegenover. Opdat dus de Satan zijn heerschappij over de mensen behouden, en het
gezag van de pauselike overweldiger zou kunnen handhaven, moest hij hen in onwetendheid houden
aangaande de Schrift. De strekking van de Bijbel is, God te verhogen, en de mens zijn ware plaats aan te
wijzen; om die reden moesten zijn heilige waar-heden verborgen en onderdrukt worden. Deze wijze van
redeneren werd door de Roomse Kerk aangenomen. Honderden jaren lang was de verspreiding van de Bijbel
verboden. Het werd de mens niet toegelaten, hem te lezen of in huis te hebben, en gewetenloze priesters en
prelaten legden het onderwijs van de Schrift op zulk een wijze uit, dat hun aanmatigingen er door gesteund
werden. Aldus werd de paus van lieverlede bijna algemeen erkend als de stedehouder Gods op aarde, met
macht bekleed over Kerk en Staat.
Toen het werktuig, dat dwaling ontdekt, verwijderd was, werkte Satan naar zijn wil. In de profetieën
was gezegd, dat het pausdom zou “menen de tijden en de wet te veranderen.”1 Dit werk werd al spoedig
ondernomen. Om bekeerlingen uit het heidendom iets in de plaats te geven van afgodedienst, en alzo hun
voorgewende aanname van het Christendom te bevorderen, werd het aanbidden van beelden en relikwieën
langzamerhand in de Christelike eredienst ingevoerd. Het besluit van een algemeen konciliem stelde
eindelik dit stelsel van afgoderij vast. Ten einde het godslasterlik werk te volmaken, ging Rome zelfs z—
28