Het Grote Conflict door Ellen White

Verzwakt door ziekte en opsluiting,— want de vochtige, bedorven lucht in zijn kerker veroorzaakte
een koorst, die hem bijna het leven kostte — werd Huss eindelik voor het koncilie gebracht. Met ketenen
beladen stond hij in de tegenwoordigheid van de keizer, die zijn eer en trouw verpand had, om hem te
beschermen. Gedurende zijn lange verhoor stond hij pal voor de waarheid, en in de tegenwoordigheid van
de vergaderde hoofden van Kerk en Staat protesteerde hij ernstig en getrouw tegen de verdorvenheid van de
priesterschap. Toen er van hem geëist werd, te kiezen tussen het herroepen van zijn leerstellingen of de dood,
koos hij het lot van de martelaar.
Gods genade hield hem staande. Gedurende de weken van lijden, die er verliepen v——r zijn vonnis
uitgevoerd werd, vervulde de vrede des hemels zijn ziel. “Ik schrijf deze brief,” schreef hij aan een vriend,
“in de gevangenis, met mijn geboeide hand, en verwacht morgen mijn doodvonnis. Wanneer wij, door de
tussenkomst van Jezus Christus, elkander weder zullen ontmoeten in de heerlike vrede van het toekomstige
leven, zult ge weten, hoe genadig God zich over mij bewezen heeft — hoe krachtig Hij me heeft ondersteund
te midden van verleidingen en beproevingen.”
In de duisternis van zijn gevangenis voorzag hij de zegepraal van het ware geloof. In zijn dromen
teruggaande naar de kapel te Praag, waar hij het evangelie verkondigd had, zag hij de paus en zijn
bisschoppen de afbeeldingen van Christus uitwissen, die hij op de muren geschilderd had. “Hij was diep
bewogen door dit gezicht: maar de volgende dag verkeerde zijn droefheid in vreugde, daar hij vele
kunstenaars zag komen, die de afbeeldingen vernieuwden, en dat in groter getal en helderkleurige verven.
Toen hun werk voleindigd was, riepen de schilders tot de grote schare, die zich rondom hen vergaderd had:
‘Laten de pausen en bisschoppen nu maar komen! Nooit zullen ze deze meer uitwissen.’ ” De hervormer
sprak, toen hij zijn droom verhaalde: “Ik ben er zeker van, dat het beeld van Christus nooit zal uitgewist
worden. Ze hebben het wensen uit te roeien, maar het zal opnieuw op de harten van de mensen gegrift
worden door veel betere predikers dan ik geweest ben.”
Voor de laatste maal werd Huss voor het koncilie gebracht. Het was een grote en schitterende
vergadering,— de keizer, de prinsen van het rijk, en de koninklike afgevaardigden, de kardinalen,
bisschoppen, priesters, en een ontzaglike menigte, die samengekomen was om de gebeurtenissen van de dag
bij te wonen. Uit alle delen van de Christenheid waren er getuigen bijeen van dit eerste grote offer in de
lange strijd, waardoor er vrijheid van geweten moest worden verzekerd. Opgeroepen om zijn eindbesluit te
doen horen, verklaarde Huss, dat hij weigerde af te zweren, en zijn doordringende blik op de keizer vestigend,
wiens gegeven woord zo schandelik geschonden was, verklaarde hij: “Uit vrije wil besloot ik voor dit
koncilie te verschijnen, onder de publieke bescherming en belofte van de keizer, hier tegenwoordig.” Het
gelaat van Sigismund kleurde zich donkerrood, toen de ogen van allen in de vergadering zich op hem
vestigden.
67