Het Grote Conflict door Ellen White

Eenvoudige mensen, alleen gewapend met het Woord der waarheid, wederstonden de aanvallen van
geleerden, die met verwondering en woede zagen, dat hun welsprekend, vals redeneren machteloos was
tegenover het eenvoudige, eerlike spreken van mannen. die de Schrift kenden, in plaats van bedreven te zijn
in schoolse spitsvondigheden. Bij gebrek aan bewijs in de Bijbel, dat ze tot hun voor- deel konden
gebruiken,voerden velen met onvermoeide vol- harding aan,vergetende hoe hetzelfde tegen Christus en Zijn
apostelen ingebracht was:- “Waarom verstaan onze grote geleerden deze Sabbatskwestie niet? Er zijn er
maar weinigen, die van uw geloof zijn. Het is niet mogelik, dat gij gelijk hebt, en dat alle geleerden in de
wereld zich zouden vergissen.”
Om zulke argumenten te wederleggen, was het slechts nodig aan te halen, wat de Schrift leert, en op
de geschie- denis te wijzen van de leidingen des Heren met Zijn volk door alle eeuwen heen. God werkt door
hen, die Zijn stem horen en gehoorzamen; door hen, die, zo nodig, onaangename waarheden verkondigen,
en niet bevreesd zijn om volkszon- den te bestraffen. De reden, waarom Hij niet meer geleerden en mannen
van hoge stand in de wereld kiest om vooraan te gaan in hervormingsbewegingen, is, dat zij op hun geloofsleer,
theorieen, en theologiese stelsels vertrouwen, en geen belioefte gevoelen om door God geleerd te
worden. Alleen zij, die in persoonlike gemeenschap staan met de Bron van alle wijsheid, zijn in staat om de
Schriften te verstaan of uit te leggen.
Mannen, die weinig schoolgeleerdheid be- zitten, worden somtijds geroepen om de waarheid te
verkondigen, niet omdat ze ongeleerd zijn, maar omdat ze geen voldoende zelfgenoegzaamheid hebben om
te weigeren, zich door God te laten onderwijzen. Zij leren in de school van Christus, en hun nederigheid en
gehoorzaamheid maken hen groot. Door hun de kennis van Zijn waarheid toe te vertrouwen, bewijst God
hun een eer, waarbij aardse eer en menselike grootheid in het niet verzinken.
De meerderheid van de Adventisten verwierp de waarheden aangaande het heiligdom en Gods wet;
velen gaven ook hun geloof in de Advent-beweging op, en namen onjuiste en strijdige inzichten aan over de
profetieën, die op dat werk betrekking hebben. Sommigen vervielen in de dwaling van herhaaldelik een
bepaalde tijd voor de wederkomst van Christus vast te stellen. Het licht, dat nu over het onderwerp van het
heiligdom scheen, zou hun getoond hebben, dat geen enkel profeties tijdperk zich tot de wederkomst van de
Heer uitstrekt: dat de juiste tijd van deze gebeurtenis niet voorzegd is. Maar zich van het licht afwendende,
hielden ze aan, de ene tijd na de andere vast te stellen voor de komst van de Heer, en werden telkenmale
teleurgesteld.
Toen de Christenen te Thessalonica valse inzichten koesterden betreffende de wederkomst van
Christus, ried de apostel Paulus hun aan, hun hoop en verwachtingen zorgvuldig aan Gods woord te toetsen.
Hij bepaalde hen bij profetieën, waarin de gebeurtenissen geopenbaard werden, welke moesten plaats hebben,
v——rdat Christus wederkomen zou, en toonde aan, dat ze geen grond hadden om Hem toen reeds te
verwachten. “Dat niemand u verleide op enigerlei wijze,“1 is zijn waarschuwend woord. Indien ze toegaven
305