Het Grote Conflict door Ellen White

Aldus vertoonde zich het laatste van die voortekenen van Zijn wederkomst, aangaande welke Jezus
Zijn discipelen ge-lastte: “Wanneer gij al deze dingen zult zien, zo weet, dat het nabij is, v——r de deur.”
Na deze tekenen zag Johannes als de grote gebeurtenis, die daarop volgen zou, de hemel wegwijken als een
boek, dat toegerold wordt, terwijl de aarde beefde, bergen en eilanden uit hun plaatsen bewogen werden, en
de goddelozen vol ontzetting de tegenwoordigheid van de Zoon des mensen trachtten te ontvluchten. Velen,
die van het vallen van de sterren getuigen waren, beschouwden het als een voorloper van het naderend oordeel,—“een
schrikkelik beeld, een zekere voorloper, een genadig voorteken van die grote en vreselike dag.”
Op deze wijze werd de aandacht van het volk op de vervulling van de profetie gericht, en werden er velen
toe gebracht om acht te slaan op de waarschuwing van de wederkomst.
In het jaar 1840 wekte een verdere merkwaardige vervulling van de profetieën de algemene
belangstelling op. Twee jaren vroeger gaf Josia Litch, een van de voornaamste predikanten, die de
wederkomst predikten, een verklaring van Openbaring 9 uit, waarin de val van het Ottomaanse rijk voorspeld
werd. Volgens zijn berekening zou deze macht tot zijn ondergang komen “in 1840 n. C., ergens in de maand
Augustus;” en slechts enkele dagen v——r de in vervulling treding schreef hij: “Toegevende dat het eerste
tijdperk van 150 jaren met juistheid vervuld is geworden, aleer Deacozes met verlof van de Turken de troon
beklom, en dat de 391 jaren en vijftien dagen een aanvang genomen hebben aan het einde van het eerste
tijdperk, moeten ze de 11de Augustus 1840 eindigen, als wanneer de Ottomaanse macht te Kon- stantinopel
verwacht mag worden te worden verbroken. En ik geloof, dat dit bevonden zal worden het geval te zijn.”
Juist op de aangegeven tijd nam Turkije door zijn afgezanten de bescherming van de verbonden
machten van Europa aan, en stelde zich op die wijze onder het beheer van Christelike volken. De gebeurtenis
was een nauwkeurige vervulling van de voorspelling.1 Toen het bekend werd, kwamen er scharen tot
overtuiging van de juistheid van de grondregels van de profetiese verklaring, die door Miller en zijn
metgezellen aangenomen was, en ontving de Adventbeweging een krachtige stoot. Geleerde en
hooggeplaatste mannen verenigden zich met Miller tot het prediken en publiceren van zijn inzichten, en van
1840 tot 1844 breidde het werk zich met snelheid uit.
William Miller had een sterk verstand, door zich met de Bron der wijsheid te verbinden. Hij was een
man van grote rechtschapenheid, die overal eerbied en hoogachting moest inboezemen, waar karakteradel
en zedelike voortreffelikheid op prijs werden gesteld. De ware vriendelikheid van hart aan Christelike
eenvoud en zelfbeheersing parende, was hij voorkomend en minzaam jegens allen, gereed om naar de
meningen van anderen te luisteren, en hun bewijsgronden te overwegen. Zonder hartstocht of opwinding
toetste hij alle theorieën en leerstellingen aan Gods woord; en zijn gezonde redenering en degelike kennis
van de Schrift stelden hem in staat om dwaling te wederleggen en de leugen aan het licht te brengen.
221