Het Grote Conflict door Ellen White

Met onuitsprekelike liefde verwelkomt Jezus Zijn getrouwen in de “vreugde van hun Heer.” De
blijdschap van de Heiland bestaat daarin, dat Hij de zielen, die door Zijn angst en vernedering verlost zijn,
in het koninkrijk der heerlikheid ziet. En de verlosten zullen in Zijn vreugde delen, wanneer ze onder de
gezegenden diegenen zien, welke door hun gebeden, hun arbeid en hun liefdevolle opofferingen voor
Christus gewonnen zijn. Wanneer ze zich om de grote, witte troon scharen, zal onuitsprekelike vreugde hun
harten vervullen, als ze hen aanschouwen, die ze voor Christus ge-wonnen hebben, en bemerken, dat de een
weder anderen heeft toegebracht, en dezen weder anderen, en die allen in de haven der ruste gebracht zijn,
om daar hun kronen aan Jezus’ voeten neder te leggen, en Hem de nimmer eindigende eeuwigheid door te
loven.
Wanneer de verlosten verwelkomd worden in de stad Gods, schalt er een juichtoon van aanbidding
door de lucht. De twee Adams staan op het punt van elkander te ontmoeten. Gods Zoon staat met uitgebreide
armen om de vader van ons geslacht te ontvangen,— het wezen, dat Hij schiep, dat tegen zijn Maker
zondigde, en om wiens zonde de Heiland de merktekenen van de kruisiging in Zijn lichaam omdraagt.
Wanneer Adam de indrukken van de wrede nagelen bespeurt, valt hij niet op de borst van zijn Heer, maar
werpt zich in ootmoedigheid aan Zijn voeten, uitroepende: “Waar- dig, waardig, is het Lam, dat geslacht is!”
Tederlik heft de Heiland hem op, en nodigt hem, andermaal de Paradijs- woning te aanschouwen, waaruit
hij zo lange tijd verbannen is geweest.
Na zijn verdrijving uit Eden was Adams leven op aarde een bestaan vol droefheid. Ieder stervend
blad, ieder offer dat geslacht werd, iedere vlek op het schone gelaat van de natuur, iedere smet op de reinheid
van de mens herinnerde hem opnieuw aan zijn zonde. Vreselik was zijn benauwdheid door zelfverwijt, toen
hij de ongerechtigheid zag toenemen, en tot antwoord op zijn waarschuwingen zich ver- wijtingen op de hals
haalde, dat hij de oorzaak van de zonde was. In geduldige ootmoed droeg hij, bijna duizend jaren lang, de
straf van de overtreding. Hij had oprecht berouw over zijn zonde, verliet zich op de verdiensten van de
beloofde Heiland, en stierf in de hoop van een opstanding. Gods Zoon maakte de misslag en val van de mens
weder goed; en nu wordt Adam, door het werk der verzoening, weder in zijn eerste heerschappij hersteld.
Overstelpt van blijdschap aanschouwt hij de bomen, die eens zijn genot uitmaakten,— dezelfde
bomen, waarvan hij de vruchten in de dagen van zijn onschuld en vreugde had ingezameld. Hij ziet de
wijnstokken, die zijn eigen handen hebben opgeleid; dezelfde bloemen, waarvoor hij eertijds zo gaarne zorg
droeg. Zijn geest omvat de werkelikheid van het toneel: hij komt tot het begrip, dat dit waarlik het herstelde
Eden is, nu liefeliker dan toen hij er uit verbannen werd. De Heiland voert hem naar de boom des levens,
plukt de heerlike vrucht, en nodigt hem uit om er van te eten. Hij ziet om zich heen, en aanschouwt een
schare van zijn gezin verlost, staande in het Paradijs Gods. Dan werpt hij zijn schitterende kroon aan de
voeten van Jezus, en op Zijn borst vallende omhelst hij de Verlosser. Hij zet de gouden harp in trilling, en
de hemelgewelven weerklinken van het triomflied: “Waardig, waardig, waardig, is het Lam dat geslacht
436