Het Grote Conflict door Ellen White

verlossen, die in het vuur der pijniging besloten waren. Door dergelijke middelen vulde Rome zijn schatkist,
en betaalde voor de pracht, de weelde en de misdaden van de geveinsde vertegenwoordigers van Hem, die
geen plaats had, waar Hij het hoofd kon nederleggen.
De Schriftuurlike instelling van het avondmaal was vervangen geworden door het afgodiese offeren
van de mis. De Roomse priesters beweerden, dat ze door hun zinneloos gemompel het eenvoudige brood en
de wijn in het wezenlike lichaam en bloed van Christusm veranderden. Met godslaster- like verwaandheid
eigenden ze zich openlik de macht toe om God, de Schepper van alle dingen, te scheppen. Van alle
Christenen werd op straffe des doods geëist, hun geloof in deze gruwelike, hemeltergende ketterij te betuigen.
Scharen van degenen, die dit weigerden, werden aan de vlammen prijs gegeven.1
In de dertiende eeuw kwam dat allervreselikste van alle werktuigen van het pausdom, de Inkwisitie,
tot stand. De vorst der duisternis trad in overleg met de leidsmannen van de pauselike priesterheerschappij.
In hun geheime beraadslagingen hielden Satan en zijn engelen de gemoederen van goddeloze mannen in
beslag, terwijl er ongezien in hun midden een engel Gods stond, die het vreselik verslag van hun schandelike
besluiten te boek stelde, en de geschiedenis optekende van daden, te schrikkelik om door de ogen van
mensen gezien te worden. “Het grote Babylon was dronken van het bloed van de heiligen.” De verminkte
gedaanten van miljoenen martelaren schreeuwden tot God om wraak over die afvallige macht.
Het pausdom was de dwingeland van de wereld geworden. Koningen en keizers bogen zich voor de
bevelen van de Roomse opperpriester. Het lot van - de mensen, beide voor tijd en eeuwigheid, scheen onder
zijn beheer te staan. Honderden jaren lang waren de leerstellingen van Rome alom en onvoor- waardelik
ontvangen, zijn instellingen eerbiedig gehouden, zijn feesten algemeen waargenomen. Zijn priesterschap
werd geëerd en mildelik ondersteund. Nimmer sedert die tijd is de Roomse Kerk tot hoger rang, of groter
praal of macht gestegen.
Doch “de middagglans van het pausdom was het midder- nachtelik duister van de wereld.” De
Heilige Schriften waren bijna onbekend, niet aan het volk alleen, maar ook aan de priesters. Gelijk de
Farizeën van ouds, haatten de geeste- like leidslieden het licht, dat hun zonden ontdekte. Daar Gods wet, de
maatstaf van gerechtigheid, van de baan geschoven was, oefenden ze onbegrensde macht uit, en gaven zich
aan teugelloze goddeloosheid over. Bedrog, geldzucht en losbandigheid heersten alom. De mensen schrikten
voor geen misdaad terug, die hun gewin of aanzien aanbrengen kon. De paleizen van de pausen en prelaten
waren de tonelen van de laagste uitspattingen. Sommige van de regerende pausen maakten zich aan zulke
walgelike misdaden schuldig, dat wereldse vorsten die waardigheidsbekleders van de kerk zochten af te
zetten als monsters, te laag om te worden geduld. Eeuwen achtereen werden er in Europa geen vorderingen
gemaakt in geleerdheid, kunst, of beschaving. De Christenheid scheen door een zedelike en verstandelike
verlamming aange- grepen.
34