Het Grote Conflict door Ellen White

woestijn uitlaten; alzo zal die bok op zich al hun ongerechtigheden in een afgezonderd land wegdragen.” De
zondebok kwam niet meer in het kamp van Israël; en de man, die hem weggeleid had, moest zichzelf en zijn
klederen met water wassen, alvorens hij naar het kamp terug mocht keren.
De gehele ceremonie was bestemd om de Israëlieten onder de indruk te brengen van de heiligheid
van God en Zijn afkeer van de zonde, en hun verder aan te tonen, dat ze niet met zonde in aanraking konden
komen zonder verontreinigd te worden. Van iedereen werd geëist, dat hij zijn ziel zou kwellen, terwijl dit
verzoeningswerk plaats vond. Alle werk moest op zijde gezet worden, en de gehele ver-gadering van Israël
moest de dag doorbrengen in plechtige verootmoediging voor God met gebed, vasten, en ernstig onderzoek
des harten. Er worden door de zinnebeeldige eredienst belangrijke waarheden aangaande de verzoening
geleerd. Er werd een plaatsvervanger aangenomen in de plaats van de zondaar; maar de zonde werd niet
door het bloed van het slachtoffer uitgedelgd. Een middel werd op deze wijze verschaft, waardoor die op het
heiligdom overgedragen werd. Door het offeren van bloed erkende de zondaar het gezag van de wet, deed
belijdenis van de schuld van zijn overtreding, en drukte zijn begeerte uit om vergiffenis te ontvangen door
het geloof in een Verlosser, die te komen stond; maar hij werd nog niet volkomen vrijgesteld van de
veroordeling van de wet.
Op de grote verzoendag ging de hogepriester, na een offerande van de vergadering ontvangen te
hebben, in het heilige der heiligen met het bloed van dat offer, en sprenkelde het op het verzoendeksel,
onmiddellik over de wet, ten einde de eisen ervan te bevredigen. Daarna nam hij in zijn hoedanigheid van
middelaar de zonden op zichzelf, en droeg ze uit het heiligdom. Zijn handen op het hoofd van de zondebok
leggende, beleed hij al die zonden over hem, en droeg ze aldus van zichzelf op de bok over. Daarna droeg
de bok ze weg, en werden ze beschouwd, als voor altijd van het volk weggenomen te zijn. Zodanig was de
dienst, die gedaan werd als “een voorbeeld en schaduw van de hemelse dingen. ” En hetgeen zinnebeeldig
geschiedde in de bediening van het aardse heiligdom, gebeurt in werkelikheid in de bediening van het
hemelse. Na Zijn hemelvaart begon onze Heiland Zijn werk als onze hogepriester. Paulus zegt: “Christus is
niet ingegaan in het heiligdom, dat met handen gemaakt is, hetwelk is een tegenbeeld van het ware; maar in
de hemel zelf, om nu te verschijnen v——r het aangezicht van God voor ons. “
De bediening van de priester het gehele jaar door in het eerste gedeelte van het heiligdom, “binnen
het voorhangsel,” dat de deur vormde, en het heilige van het voorhof scheidde, stelt het werk van de
bediening voor, dat Christus op Zich genomen heeft na Zijn hemelvaart. Het was het werk van de priester,
om in de dagelikse bediening het bloed van het zondoffer voor God te brengen, alsook het reukwerk, dat
opsteeg met de gebeden van Israël. Evenzo heeft Christus op Zijn bloed v——r de Vader gepleit ten behoeve
van zondaren,en Hem met de kostelike geur van Zijn eigen gerechtigheid de gebeden van boetvaardige
gelovigen aangeboden. Dit was het werk van de bediening in het eerste vertrek van het heiligdom in de
hemel. Het geloof van Christus’ discipelen volgde Hem daarheen, toen Hij uit hun gezicht werd opgenomen.
281