Het Grote Conflict door Ellen White

verkrijgen, en zijn er niet in geslaagd. Ik zal hem u nu zeggen : . . . God heeft één Man uit de doden opgewekt,
de Heer Jezus Christus, opdat Hij de dood te niet zou doen, de zonde zou uitroeien, en de poorten van de hel
sluiten. Dit is het reddingswerk . . . Christus heeft overwonnen! Dit is de blijde tijding; en wij worden
behouden door Zijn werk, niet door ons eigen. . . . Onze Heer Jezus Christus sprak: ‘Vrede zij ulieden, ziet
Mijn handen’; dat wil zeggen: Zie, o mens! Ik ben het, Ik alleen, die uw zonden heb weggenomen, en u
verlost heb; en nu hebt gij vrede, zegt de Heer.”
Hij ging verder met aan te tonen, dat het ware geloof door een heilig leven geopenbaard wordt. “Daar
God ons zalig gemaakt heeft, laat ons onze werken z— inrichten, dat Hij ze aannemen kan. Zijt gij rijk?—
laat uw rijkdom voorzien in de behoeften van de armen. Zijt gij arm?—laat uw dienst de rijken tot hulp
strekken. Indien uw arbeid slechts voor uzelf is, dan is uw voorgewend dienen van God een leugen.”
Het volk luisterde, of het betoverd was. Het brood des levens werd voor deze hongerende zielen
gebroken. Christus werd hun voorgesteld als staande boven pausen, afgezanten, keizers en koningen. Luther
doelde niet op het gevaar, waarin hij zich bevond. Hij trachtte niet, zichzelf tot het voorwerp van hun
gedachten of medegevoel te maken. In de beschouwing van Christus vergat hij zichzelf. Hij verborg zich
achter de Man van Golgotha, en trachtte slechts, Jezus omhoog te heffen als de Verlosser van zondaren. Bij
het verder reizen werd de hervormer overal met grote belangstelling beschouwd. Een begerige schare
verdrong zich om hem heen, en vriendelike stemmen waarschuwden hem voor de bedoelingen van de
Roomsen. “Gij zult verbrand worden,” zeiden sommigen, “en uw lichaam zal tot as worden verteerd, zoals
dat van Johannes Huss.” Luther antwoordde: “Al stookte men een vuur van Worms tot Wittenberg, waarvan
de vlammen tot de hemel zouden opstijgen, zo zou ik er doortrekken in de naam des Heren, en me v——r
hen stellen; ik zou de kaken van dit monster ingaan, en, de Heer Jezus Christus belijdende, zijn tanden
verbreken.”
De tijding dat hij Worms naderde, veroorzaakte grote opgewondenheid. Zijn vrienden beefden voor
zijn veiligheid; zijn vijanden vreesden voor het welslagen van hun zaak. Ernstige pogingen werden
aangewend om hem over te halen, de stad niet binnen te gaan. De pausgezinden drongen er bij hem op aan,
dat hij zich zou begeven naar het kasteel van een vriendschappelike ridder, waar, zo verklaarden ze, alle
moeilikheden met onderling goedvinden uit de weg geruimd konden worden. Vrienden trachtten hem angst
aan te jagen door de gevaren te beschrijven. Al hun pogen bleef vruchteloos. Luther verklaarde, nog steeds
onbewogen: “Al waren er zoveel duivels te Worms, als pannen op de daken, ik zou er toch binnengaan.”1
Bij zijn intrede te Worms stroomde een grote menigte naar de poorten, om hem welkom te heten.
Zulk een grote toeloop was er zelfs niet geweest om de keizer te verwelkomen. De opgewondenheid was
verbazend, en van uit het midden van de schare zong er een schrille, klagende stem een lijkzang, als
waarschuwing aan Luther tegen het lot, dat hem wachtte. “God zal mijn bescherming zijn,” zei hij, toen hij
98