Het Grote Conflict door Ellen White

overeenstemming met de wet van de kerk. Hij werd niet gewijd, en vervulde ook niet de plichten van een
priester; maar hij werd een lid van de geestelikheid, droeg de titel van zijn ambt, en ontving een toelage uit
hoofde daarvan. Daar hij nu gevoelde, dat hij nooit priester kon worden, gaf hij zich voor een tijd aan de
studie van de wet, maar liet dit plan eindelik varen, en besloot, zijn leven aan het evangelie te wijden. Hij
aarzelde echter om in het openbaar als leraar op te treden. Van nature was hij beschroomd, en ging gebukt
onder het gevoel van de gewichtige verantwoordelik- heid van het ambt; daarbij verlangde hij, zich nog
verder aan de studie te wijden. Eindelik echter gaf hij gehoor aan de ernstige aandrang van zijn vrienden. ”
Verwonderlik is het,” zei hij, “dat iemand van een z— lage afkomst tot zulk een grote waardigheid zou
verheven worden.”
Calvijn begon zijn werk zonder ophef, en zijn woorden waren als de dauw, die verfrissend op de
aarde nederzijgt. Hij had Parijs verlaten, en was nu in een provinciestad, onder de bescherming van prinses
Margaretha, die, daar ze het evangelie liefhad, haar bescherming tot de volgelingen ervan uitstrekte. Calvijn
was nog een jongeling met een zachtzinnig, stil voorkomen. Zijn werk begon bij het volk in hun woningen.
Omringd door de leden van het huisgezin las hij de Bijbel, en legde de waarheden van de verlossing open.
Zij, die de boodschap hoorden, brachten de goede tijding aan anderen, en al spoedig vertrok de leraar uit de
hoofdstad naar de rondom liggende dorpen en gehuchten. Hij vond toegang tot kasteel en hut, en arbeidde
voort, het fondament leggende van kerken, waaruit onversaagde getuigen voor de waarheid zouden
voortkomen.
Na enige maanden bevond hij zich weder te Parijs. Er heerste een ongewone opschudding in de kring
van geleerden en studenten. De studie van de oude talen had de mensen naar de Bijbel gedreven, en velen,
wier harten koud bleven voor de waarheden, daarin vervat, bespraken ze met gretigheid, en bestreden zelfs
de kampvechters van het Romanisme. Ofschoon Calvijn een vaardig strijder was op het gebied van
godsdienstige twistvragen, had hij een hogere roeping te vervullen dan die van deze praatzieke scholasten.
De geest van de mensen was wakker geschud, en nu was het tijd, om hun de waarheid te ontvouwen. Terwijl
de zalen van de universiteiten weerklonken van de galm van de godsdienstige twistgesprekken, ging Calvijn
van huis tot huis, verklaarde de Bijbel aan het volk, en sprak tot hen van Christus en die gekruist.
Onder Gods voorzienigheid zou Parijs nogmaals een uitnodiging ontvangen om het evangelie aan te
nemen. De roepstem van Lefèvre en Farel was verworpen, maar opnieuw zouden alle klassen in die grote
hoofdstad de boodschap horen. De koning had om staatkundige redenen nog niet geheel en al de partij van
Rome tegen de Hervorming gekozen. Margaretha klemde zich nog vast aan de hoop, dat het Protestantisme
in Frankrijk de overwinning zou behalen. Ze besloot, het hervormde geloof te Parijs te laten prediken.
Tijdens de afwezigheid van de koning gelastte ze een Protestantse leraar, het in de kerken van de stad te
verkondigen. Toen dit door de pauselike geesteliken verboden werd, zette de prinses het paleis ervoor open.
Een vertrek werd tot kapel ingericht, en er werd bekend gemaakt, dat er iedere dag op een bepaald uur zou
145