Het Grote Conflict door Ellen White

genade mede wordt gemengd. Wanneer Christus Zijn voorbidding in het heiligdom staakt, zal de
ongemengde wraak, waarmede degenen bedreigd worden, die het beest en zijn beeld aanbidden en zijn
merkteken ontvangen, worden uitgestort. De plagen van Egypte, toen God op het punt stond Israël te
verlossen, waren in aard gelijk aan die vreseliker en uitgebreider oordelen, die juist v——r de laatste
verlossing van het volk van God over de wereld komen zullen. Deze schrikkelike strafgerichten
beschrijvende, zegt de Ziener in de Openbaring: “Er werd een kwaad en boos gezweer aan de mensen, die
het merkteken van het beest hadden, en die zijn beeld aanbaden.” De zee “werd bloed als van een dode; en
alle levende ziel is gestorven in de zee.”
En “de rivieren en de fonteinen van de wateren werden bloed.” Hoe vreselik die kastijdingen ook zijn
mogen, Gods oordeel is volkomen rechtvaardig. De engel Gods verklaart, “Gij zijt rechtvaardig, Heer! . . .
dat Gij dit geoordeeld hebt; dewijl ze het bloed van de heiligen en van de profeten vergoten hebben, zo hebt
Gij hun ook bloed te drinken gegeven; want ze zijn het waardig.” Door het volk van God ter dood te
veroordelen, hebben ze even stellig de schuld van hun bloed over zich gebracht, alsof het door hun handen
vergoten was geworden. Op dezelfde wijze verklaarde Christus de Joden van Zijn tijd schuldig aan al het
bloed van de heilige mannen, dat vergoten was sedert de dagen van Abel; want ze waren met dezelfde geest
bezield, en zochten hetzelfde werk te doen, dat deze moordenaars van de profeten gedaan hadden.
In de plaag, die volgt, wordt aan de zon macht gegeven om “de mensen door vuur te verhitten. En de
mensen werden verhit met grote hitte.” De profeten beschrijven de toestand van de aarde in die jammerlike
tijd aldus: “Het land treurt; . . . want de oogst van het veld is vergaan.” “Alle bomen van het veld zijn verdord;
want de vrolikheid is verdord van de mensekinderen.” “De granen zijn onder hun kluiten verrot, de
schathuizen zijn verwoest.” “O hoe zucht het vee! de runderkudden zijn bedwelmd, want ze hebben geen
weide. ... De waterstromen zijn uitgedroogd, en een vuur heeft de weiden van de woestijn verteerd.” “Maar
de gezangen van de tempel zullen te dien dage huilen, spreekt de Heer Heer; vele dode lichamen zullen er
zijn in alle plaatsen; men zal ze stilzwijgend wegwerpen.”
Deze plagen zijn niet algemeen, anders zouden de aardbewoners geheel en al afgesneden worden.
Echter zullen ze de vreselikste geselingen zijn, die de mensen ooit hebben aanschouwd. Al de oordelen over
de mens v——r het einde van de proeftijd zijn met genade gemengd geweest. Het pleitende bloed van
Christus heeft de zondaar beschermd tegen het ontvangen van de volle mate van zijn schuld; maar in het
laatste oordeel wordt toorn uitgestort zonder genade. In die dag zullen er menigten zijn, die de bescherming
van Gods genade begeren, welke ze zo lang veracht hebben. “Ziet de dagen komen, spreekt de Heer, dat Ik
een honger in het land zal zenden; niet een honger naar brood, noch dorst naar water, maar om te horen de
woorden des Heren. En ze zullen zwerven van zee tot zee, en van het noorden tot het oosten; ze zullen
omlopen om het woord des Heren te zoeken, maar zullen het niet vinden.”
423