Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 15: De Bijbel en de Franse Revolutie
In de zestiende eeuw had de Hervorming, door het volk een open Bijbel aan te bieden, toegang
trachten te verkrijgen tot al de landen van Europa. Sommige volken verwelkomden hem met blijdschap, als
een boodschapper uit de hemel. In andere landen gelukte het de pauselike macht bijna volkomen om het
invoeren van de Bijbel tegen te gaan, en werd het licht van bijbelkennis, met zijn verheffende invloed, bijna
geheel en al buitengesloten. In één land werd het licht, hoewel het er toegang vond, door de heersende
duisternis niet begrepen. Eeuwen lang streden waarheid en dwaling om de voorrang. Ten laatste zegevierde
het kwaad, en werd de waarheid des hemels uitgeworpen. “Dit is het oordeel, dat het licht in de wereld
gekomen is, en de mensen hebben de duisternis liever gehad dan het licht. “ De natie zou de gevolgen
oogsten van de richting, die men zich verkozen had. Gods weerhoudende Geest werd onttrokken aan een
volk, dat Zijn genadegift had veracht. Het kwaad werd toegelaten tot rijpheid te komen, en de gehele wereld
zag de vruchten van moedwillige verwerping van het licht.
De strijd tegen de Bijbel,die zoveel eeuwen lang in Frankrijk was gevoerd, bereikte zijn hoogste punt
in de tonelen van de Revolutie. Die vreselike losbarsting was slechts het wettig gevolg van Rome’s
onderdrukking van de Schriften. Hij bood het treffendste beeld aan van de werking van de pauselike
staatkunde, waarvan de wereld ooit getuige is geweest — een beeld van de gevolgen, waar de leer van de
Roomse Kerk meer dan duizend jaren had heengeleid.
De onderdrukking van de Schriften gedurende het tijdperk van de pauselike overheersing was door de
profeten voorspeld; en de schrijver van de Openbaring wijst evenzeer op de vreselike gevolgen, die
voortkomen zouden uit de heerschappij van “de mens der zonde”, voornamelik in Frankrijk.
De engel des Heren sprak: “Zij zullen de heilige stad (de ware kerk) vertreden twee en veertig
maanden. En ik zal aan mijn twee getuigen macht geven, en ze zullen profeteren duizend twee honderd zestig
dagen, met zakken bekleed. . . . En als ze hun getuigenis zullen geëindigd hebben, zal het beest, dat uit de
afgrond opkomt, hun krijg aandoen, en het zal hen overwinnen, en zal hen doden. En hun dode lichamen
zullen liggen op de straat van de grote stad, die geestelik genoemd wordt Sodoma en Egypte, alwaar ook
onze Heer gekruist is. . . . En die op de aarde wonen, zullen verblijd zijn over hen, en zullen vreugde bedrijven,
en zullen elkander geschenken zenden; omdat deze twee profeten degenen, die op de aarde wonen, gepijnigd
hadden. En na drie dagen en een halve, is een Geest des levens uit God in hen gegaan; en ze stonden op hun
voeten; en er is grote vrees ge-vallen op degenen, die hen aanschouwden.”
De tijdperken, die hier genoemd worden—“twee en veertig maanden,” en “duizend twee honderd en
zestig dagen,” — zijn dezelfde, en stellen beide de tijd voor, waarin de Kerk van Christus door Rome zou
onderdrukt worden. De 1260 jaren van de pauselike overheersing begonnen in 538 n. C., en moesten dus in
1798 eindigen. Op die tijd trok er een Frans leger Rome binnen, en nam de paus gevangen, en hij stierf in
175